Toen ik eindelijk weer tijd had om weer eens een blog te schrijven, merkte ik tot mijn verbazing dat de laatste keer dat ik schreef op 31 juli was. En nu is het alweer 3 oktober. Tja, als je altijd zo druk bezig bent met van alles en nog wat en daarnaast tijd nodig hebt om daarvan uit te rusten, dan vliegt de tijd voorbij. Het is nu alweer zo snel donker buiten, we gaan de winter weer tegemoet.
Maar……… het goede nieuws is dat ik in de zomervakantie erg hard gewerkt heb aan mijn nieuwe boek. Heel veel research heb gedaan via internet over het onderwerp geschiedenis en daarbij ook nog 8 hoofdstukken geschreven. De hele inhoud op zijn kop gegooid en na een hedendaagse inleiding vanaf de steentijd begonnen. Het minder goede nieuws is dat ik er, zodra de zomervakantie weer voorbij was en de clubs weer begonnen waarvan ik deel uitmaak, er weer minder tijd overblijft om te schrijven. Daar wil ik toch minstens een dagdeel voor vrijmaken om er weer in te duiken.

De verjaardagen in ons gezin vroegen ook de nodige aandacht en tijd, onze oudste zoon op 25 augustus, Wim op 1 september en ik op 6 september. Allemaal weer een jaartje ouder geworden. Wim en ik hebben het samen gevierd op 15 september, waarbij het grootste deel van de kinderen en kleinkinderen het blote voetenpad hebben gelopen op de camping De gouwe stek in Bovenkarspel. Gelukkig liet het weer en de temperatuur het nog net toe. Op 2 september heeft onze schoondochter in haar geboorteland Litouwen een cyste in de eierstok weg laten halen, ook weer spannend. Gelukkig is alles goed afgelopen.
En zo sta je bij een voetbalwedstrijd van onze jongste kleinzoon te kijken met prachtig weer en te genieten van zijn geweldige prestaties op voetbalgebied, de dag erna breekt hij zijn voet en staat een poosje aan de kant met zijn voet in het gips. Gelukkig is hij jong en zal alles wel weer snel genezen.

En dan natuurlijk de reünie die ik heb georganiseerd en die overmorgen plaatsvind. De laatste weken keek ik elke dag naar de overlijdensadvertenties in de krant om te zien of er niemand van onze klas was overleden. Dat krijg je als je qua leeftijd in de kwetsbare periode komt. Afgelopen dinsdagmiddag werd ik helaas opgebeld met minder goed nieuws, de echtgenoot van een klasgenote was die morgen overleden en de crematie is op zaterdag. Precies op de dag van de reünie, en dus kan ze daar niet bij zijn. Terwijl ze zich er zo op had verheugd. Van een 6e klas van 34 meisjes, komen er zaterdag nog maar 14 naar de reünie. Maar we gaan er een mooie dag van maken en ik heb een prachtig reünieboek gemaakt met heel veel levensverhalen, voorzien van foto’s, van de klasgenoten en andere wetenswaardigheden.
En de week erop heeft Wim zijn reünie van zijn wandelclub die dit jaar 10-jaar bestaat en daar heeft hij een echte feestdag van gemaakt, ook met een prachtig boekwerk erbij. Ik mag voor die dag een grote pan met kerriesoep maken. Zo draag ik ook mijn steentje bij.

Inmiddels ben ik ook voor onderzoek geweest in het ziekenhuis voor mijn knie. Ik wilde eindelijk weleens weten wat er nu precies die klachten veroorzaakt. Vanaf maart heb ik vertrouwd op de woorden van de huisarts dat het lopen wel weer beter zou gaan. Met behulp van de fysiotherapie is dat inderdaad wel gelukt, maar als je knie na tien minuten wandelen zegt: “Ga nu maar weer even zitten,” dan ervaar ik dat toch als behoorlijk beperkend.
De oorzaak bleek slijtage door artrose en men kan nu nog niets voor mij doen omdat het nog niet erg genoeg is. Advies: doorlopen met pijnstillers en dat terwijl ik geen pillenslikker ben.
De uitslag is gebaseerd op minimaal onderzoek van röntgenfoto’s en mijn verhaal, ik vind die basis te smal voor een goed oordeel en heb besloten om voor een second opinion te gaan in het mc Annatommie in Amstelveen, omdat ik daar goede verhalen over had gehoord.
Ik kwam door die teleurstelling in contact met mijn verschrikkelijke eenzame jaren toen ik tijdens een handbaltraining op 17-jarige leeftijd een rugblessure opliep en daar vervolgens jarenlang mee doorgelopen ben zonder iemand daarover in vertrouwen te kunnen nemen door het gebrek aan basisveiligheid in mijn jeugd en ik mijn ouders niet wilde belasten met nog meer zorg. Pas toen ik op 21-jarige leeftijd Wim leerde kennen heb ik voor het eerst mijn hart bij hem kunnen luchten over mijn pijnlijke rug en rechterbeen. Die stuurde me natuurlijk meteen naar de huisarts en die stuurde me na een week weer door naar het ziekenhuis. Conclusie: Dubbele hernia. En al die pijn heb ik moeten verduren zonder een enkele pijnstiller, en dat jarenlang. Geen wonder dat ik bij de huisarts voor de nieuwe verwijzing en daarna bij de fysiotherapeut alleen met tranen mijn verhaal kon vertellen. Het gaat echt niet meer gebeuren dat ik nu weer jarenlang met pijn moet lopen terwijl ik door de ouderdom alleen maar achteruitga en pijnstillers daar nog een handje in meehelpen. Dat heb ik in ieder geval de huisarts goed duidelijk gemaakt. Nu ben ik qua leeftijd nog fit genoeg voor een operatie en kan ik nog jarenlang veel plezier hebben aan een nieuwe knie. Zo staan de zaken er op dit moment voor. Op 29 oktober start de second opinion. Dus, wordt vervolgt.