Sinds 7 december wonen we in ons nieuwe huis en genieten vooral van de ruimte die we hebben gekregen. Zodra mijn tekentafels boven hun eigen bestemming weer kregen, ze van een nieuwe verflaag waren voorzien, ben ik aan een nieuwe tekening begonnen. De grootste mandala die ik ooit heb getekend. Vier vellen van 50/50 heb ik aan elkaar geplakt en daarop heb ik met behulp van een passer en liniaal een indeling gemaakt. Voor de grootste cirkels heb ik drie potloden aan elkaar moeten plakken om die te kunnen maken. Gelukkig had ik nog een passer waarin je een los potloodje kunt stoppen. Dus de kleinste cirkels konden met dat potloodje, toen een groter potlood erin, daarna 2 potloden aan elkaar en op het laatst 3. Het ging precies en kreeg ik 10 cirkels. Toen deze cirkels in 24 delen gedeeld en een vorm gepakt. Deze vorm heb ik in totaal 480 x omgetrokken en ontstond er een symmetrisch beeld. In het centrum was het overvol en moest ik schiften om er een werkzame tekening van te kunnen maken en in de laatste cirkel staan de vormen los van elkaar. Ik twijfelde met inkleuren of ik alle kleuren van de regenboog zou gebruiken of alleen maar blauwtinten. De bestemming voor deze tekening was boven ons bed in onze slaapkamer. Er moest dus een rustgevende werking van uitgaan. Na het uitpendelen ben ik met de blauwtinten gaan kleuren. Hiervoor had ik alle blauwtinten uit alle kleurdozen gepakt en bekeken op kleur in een mooie volgorde. Zodra ik weer even tijd heb in deze nog steeds hectische periode, ga ik zitten kleuren en groeit hij onder mijn handen uit tot een prachtig geheel. Nog drie ringen en dan kan hij worden ingelijst. Zodra ik bij de lijstenmaker ben koop ik meteen grote vellen papier, want beneden hangt een groot ingelijst schilderij (ooit door Wim geschilderd) waarop we beiden zijn uitgekeken. Dan komt ook daar een nieuwe tekening in.

Ik vind het toch wel wonderlijk, in onze vorige woning heb ik bijna niet getekend en zodra we hier zijn neergestreken ben ik weer begonnen. Misschien dat meespeelde dat we vlak voor de vorige verhuizing we heel veel hebben moeten opruimen, dus ook tekeningen en schilderijen, omdat we kleiner gingen wonen. Ik werd me toen heel erg bewust van het feit dat we na onze dood niets kunnen meenemen. Dus ja, wat had het voor zin om nog meer nieuwe tekeningen te maken? Er ging als het ware een deur dicht die nu weer open is gegaan. Want alleen al het scheppend bezig zijn geeft zoveel zin en plezier aan mijn leven. Het kleuren zelf werkt weer rustgevend en zo komt het bezige bijtje, wat ik toch altijd zal blijven, weer regelmatig tot rust.

Op dit moment is de monteur van de keuken bezig om de keuken die we hadden besteld te installeren. Hiervoor hebben we gisteravond de hele keuken leeg moeten maken en was het even zoeken naar hoe we alles het beste een plek konden geven en de monteur ook genoeg ruimte over had voor het de- en monteren van de keuken. We wisten dat deze dag eraan zat te komen omdat bij het monteren van de nieuwe keuken op 1 december bleek dat men de verkeerde had geleverd. Dus vanmorgen heel vroeg op en nu tijd om een nieuwe blog te schrijven. Straks een heerlijke ontspanningsmassage en gelukkig is het droog en kan ik op de fiets naar Zwaagdijk.

Langzaam maar zeker beginnen we de weg hier een beetje te leren kennen en komen we tot de ontdekking dat er nog heel veel nieuwe dingen te ontdekken zijn. Ja, verhuizen is echt een live-event, zeker op deze leeftijd. We moeten onszelf dus ook de tijd geven om langzaam maar zeker hier te wortelen.

Het schrijven aan mijn zevende boek staat even stil. Ik heb me nu opgegeven voor een 4-delige cursus stamboomonderzoek, hier in het Westfries Archief. Deze research heb ik nodig om verder te kunnen gaan met schrijven. Toevallig, hoezo toevallig!!! stond er in de zondagskrant van de afgelopen weekend een uitnodiging in voor deze cursus. Ik heb er zin in.