Wat vliegt de tijd toch, mijn laatste bericht hier stamt van 24 juli en het is nu alweer 2 november. Wat is er toch veel gebeurd in de afgelopen maanden. Helaas niet op het gebied van het afbouwen hier, maar wel op andere gebieden.

Wims conditie gaat heel langzaam met hele kleine beetjes vooruit, dankzij zijn inspanning op fysiotherapiegebied, waar hij trouw elke week 3 x heen gaat, nu het zo lekker dichtbij is in Lutjebroek. Bij de laatste controle van de cardioloog was die erg tevreden. Hartklepoperatie staat voorlopig niet op het programma gelukkig. Wim kan ook iets meer betrokkenheid neerzetten in ons juridisch proces.

Wat het kort geding betreft heeft het uiteindelijk tot 2 september geduurd voordat de aannemer het vso ondertekende wat door de deelnemers was opgesteld. Door zijn handtekening te zetten belooft hij dat voor 18 januari 2025 hier alles klaar moet zijn.
Dat betekende, na ongelofelijk spannende maanden van wachten en wachten,  even een korte periode van hoop, die al snel weer de kop ingedrukt werd omdat er nog steeds helemaal niets is gebeurd aan de afbouw. Ja, hij is eervorige week met een deskundige gaan inventariseren bij de 6 deelnemers wat er aan de binnenkant van de woningen nog moet gebeuren. Sindsdien is het weer stil.

Langzaam wordt steeds meer zichtbaar dat de aannemer een vertragingstechniek hanteert. Elke keer op het allerlaatst reageren, om gek van te worden en hiermee steelt hij onze kostbare tijd van leven. Onze toekomst wordt immers steeds korter. Hier heb ik het af en toe zo verschrikkelijk moeilijk mee, dan hoopt het verdriet zich in mij op totdat ik toesta dat het er weer uit mag, een handje geholpen door mijn psychosomatische fysiotherapeut.

De lekkage in de keuken is ook pas opgelost nadat Wim de aannemer elke dag via de Watts app achter zijn vodden zat. Eerst kwam hij zelf kijken, (gelukkig was ik niet thuis, want ik kan hem wel wurgen), schakelde toen een bekende werknemer van hem in, want de oorzaak zou volgens de aannemer liggen bij het monteren van de sedumprofielen. Dat bleek niet het geval. Toen weer iemand op dak van de sedumprofielen, die gaf de schuld aan het ontbreken van de dakrandafwerking en de slechte staat van de EPDM op het dak. De aannemer is op het aller slechtste moment gestopt met afbouwen, want al het regenwater kan op bepaalde plekken zo naar binnen. Dat betekende voor mij weer een slapeloze nacht met een hartritmestoornis. Al met al heeft het zes weken geduurd voordat het lek gedicht was. Het is nu afwachten of het van binnen allemaal nog normaal opdroogt of dat er schimmelvorming optreedt. Anders moet alles open.

Op advies van de advocaat, die eindelijk tijd had voor ons proces nadat het vso was ondertekend, hebben we een inspectie aangevraagd bij Topexpertise. We kunnen zelf niet goed meer overzien hoeveel het zou kosten als we de rest zelf moeten afbouwen in het aller slechtste geval. Ook staan we sterker in ons eigen kort geding, waar de aannemer mee te maken krijgt als hij niet op onze eisen ingaat.

Na het plaatsen van de pergola zijn ook de screens voor de tuindeuren aangebracht (helaas toch ook weer tegenslag toen men bij het monteren een raam stukmaakte, dat moet trouwens nog gemaakt worden), staat er aan de andere kant ook een schutting, nadat die buurman zijn tuin heeft laten aanleggen. We hebben gelukkig kunnen genieten van onze achtertuin aan het water. Het water heeft een zeer rustgevende uitwerking op ons allebei. We hebben onze verjaardagen op het terras kunnen vieren. Waarbij familieleden kwamen die hier nog nooit geweest waren.

We dachten dat 5 dagen in een Enjoy hotel een goede manier was van vakantiehouden nu op vakantie gaan met Bak er niet meer inzit. Helaas bleek het toch te vermoeiend voor Wim. En daarom ook voor mij, want dan loop ik met koffers te sjouwen die mij ook eigenlijk te zwaar zijn, waardoor ik weer door mijn linkerknie zakte. Dus de volgende dag naar Elspeet voor een kniebrace, zodat ik weer kon lopen.
Dag 1: Donderdag aankomst. Dag 2: Vrijdag stond in het teken van wachten op het ondertekenen van het vso, het was de laatste kans voor de aannemer om die te ondertekenen. Zo niet, dan werd het vonnis aangevraagd. Hij had niet getekend die dag, dus het vonnis werd aangevraagd, maar……….. hij kreeg toch nog 2 dagen bedenktijd en daar heeft ie ook gebruik van gemaakt. Dag 3: Fietsen gehuurd, maar nog voordat we ze hadden, kregen we het bericht dat mijn broer Jaap was overleden. Het bericht werd verwacht maar als het dan komt krijg je toch een stomp in je maag gevoel. ’s Middags viel Wim ook nog met de fiets, 1,5 km voordat we weer bij het hotel waren. We waren naar Nunspeet gefietst. Gelukkig viel het mee. Hij is vroeger keeper geweest dus heeft ie geleerd hoe hij moet vallen. En er zijn gelukkig ook nog hele lieve, behulpzame mensen in Nederland, die hielpen Wim met opstaan en zijn fietszadel weer rechtzetten, maar je schrikt toch weer. Dag 4: Wim is jarig, het is bloedheet, dus de hele dag in de schaduw zitten van het hotel. Gelukkig had ik een haakwerkje mee en verveelde me niet. Dag 5: Weer naar huis. Voor half 11 van de kamer af en voor de middag weer thuis, want de kermis, die we zo veel mogelijk wilden ontlopen, zou ’s middags weer beginnen en dan kunnen we onze straat niet meer in. Ook nog even snel boodschappen doen voor de middag, want de supermarkt was ook ’s middags dicht.
Eenmaal thuis heeft Wim uren voor dood in de stoel gezeten en dus kwam al het opruimwerk op mij neer. Gelukkig ben ik nog sterk genoeg om dat te doen, maar het was wel ongelofelijk vermoeiend voor die 5 dagen. Dat moet volgend jaar dus anders. 100 mensen in een hotel is ook veel te veel en te vermoeiend.

Op de dag dat we met het gezin uit eten wilde gaan vanwege onze verjaardagen, was de uitvaart van broer Jaap. Wim bleef thuis, ik mocht met Roel mee en Bram en Monika kwamen ook. Het was een heel mooi afscheid. Zijn oudste zoon zong een prachtig lied (hij kan heel mooi zingen). Broer Piet (die na Jaap geboren werd en heel veel samen met Jaap heeft opgetrokken in hun jeugd) deed een woordje over zijn band met hem. Verschillende anderen deden een woordje, maar het meest indrukwekkende vond ik het In Memoriam van de oudste zoon. Hierbij kwam de jeugd van Jaap aan de orde in ons dis-functionerende ouderlijk huisgezin. Werd ook mijn naam en rol nog genoemd en dat voelde als een soort rectificatie. Ik vond het ontzettend moedig dat hij het heeft aangedurfd om de schade te benoemen die door die jeugd bij zijn vader was aangebracht, omdat veel familieleden daar liever niet mee worden geconfronteerd. Ik heb hem ervoor bedankt, want voor mij voelde het ontzettend goed dat dit benoemd werd. Verdrietig moment bij het afscheid nemen van onze broer, maar ook een warm bad omdat we als broers en zussen nu elkaar konden steunen hierin. Wat ontzettend troostvol was. Ik heb mezelf een schouderklopje gegeven dat ik het mogelijk heb gemaakt dat we hier nu zo anders in konden staan, omdat ik 3 jaar geleden ieder persoonlijk heb uitgenodigd om de laatste jaren van ons leven in harmonie met elkaar om te gaan. Zodat we elkaar normaal kunnen begraven. Jaap was de eerste van ons ouderlijkhuisgezin.

Een ander cadeautje die dag waren de volwassen gesprekken die Roel en ik onderweg naar Naaldwijk voerden in de intimiteit van de auto. Daar ben ik heel erg dankbaar voor. Wat had ik dat graag met mijn eigen vader willen doen. Gelukkig kan ik een andere ouder zijn voor onze kinderen.
Jaaps dood bleek een confrontatie om aan onze kinderen onze wensen kenbaar te maken bij ons overlijden. Ze gewezen op waar de papieren liggen. Ik ben nog bezig met een afscheidsbrief aan hen te schrijven, omdat dit mijn behoefte was.

Er was helaas nog een tweede ingreep nodig in de Mohskliniek, waarvan ik nu weet dat de randen wel schoon zijn. Toch weer een paar stoere dagen gehad door de pijn.

De traptreden zijn dichtgemaakt en de kast in de slaapkamer is getimmerd. Ziet er prachtig uit. Hierdoor konden wat spullen uit de overvolle berging gedaan worden, is de grote kast daar weg gehaald, zijn 2 kleine kastjes neergezet en is er nog weer wat gereedschap weggedaan.
Wat ons betreft hoeft er nu niets meer van binnen aangebracht worden. De rest is aan de aannemer.
Het wachten is op de inspectie, laat ook weer weken op zich wachten, mede door de vertragingstechniek van de aannemer. Grrrr @#$%^&* Het staat nu gepland op 11 november.

Het ziet er naar uit dat de bestrating van de binnenstraat niet voor de winter wordt aangelegd en dat geeft mij een heel onveilig gevoel en liet me in allerlei bochten wringen om dat toch maar voor elkaar te krijgen. Wat niet goed voor me is want dan maak ik me veel te druk. Advies van de advocaat: ga achterover leunen en laat mij het werk doen! Dat advies staat wel zo haaks op hoe ik in elkaar zit. Mede door mijn traumatische jeugd. Maar we zijn gebonden aan juridische regeltjes. Mijn allerlaatste poging om hierin de hulp van de gemeente in te schakelen loopt nog. Want de aannemer overtreedt al maandenlang de wet, namelijk dat we normaal bereikbaar moeten zijn voor de hulpverlening en dat zijn we nog steeds niet. Maandag maar weer aan de bel trekken.

De bewoners van Lutjebroek hebben inmiddels kunnen genieten van mijn 2 columns in de dorpskrant De Cirkel. Heb er nu 4 geschreven, de 3e wordt de volgende keer geplaatst en de 4e moet ik nog opsturen. Maar het is een prima ontsnappingsmiddel uit de stress hier.
Wordt vervolgd.