Vanaf mijn laatste bericht eind december zijn er alweer 3 maanden verstreken. Gelukkig geen strenge winter, maar wel aardig wat regen. Zo sukkelen we januari door, met weinig werkzaamheden hier nadat de binnenstraat is gelegd.
Wie ook aan het sukkelen is, is Wim. Zijn bloeddruk wordt kunstmatig laag gehouden vanwege de slechte staat van zijn pompfunctie in combinatie met een lekke hartklep. Maar die dreigde nu te laag raken waardoor hij koude handen en voeten kreeg en wankeler op zijn benen stond met dreigend valgevaar. Dat moest natuurlijk ook niet. Een gebroken heup maakt de zaak alleen maar erger, dat moest voorkomen worden. Dus werd de bloeddrukmedicatie aangepast. Meteen de volgende dag warme handen en voeten, dus dat was fijn. Een week lang elke morgen mat Wim zijn bloeddruk, noteerde die en na overleg met de cardiologie verpleegkundige moest hij er helemaal mee stoppen.
Vanaf toen ging het steeds slechter met Wim, tijdens de hartfysio merkte hij dat hij 25% van zijn kracht kwijt was en daar schrokken we allebei van en later ook onze kinderen, want die zagen duidelijk dat het slechter met hun vader ging. Dus werd na overleg de medicatie weer hervat en kwam er gelukkig weer wat verbetering in. Maar toch is hij nog niet op het niveau van wat hij al had verworven. Tja, hij wordt natuurlijk ook elk dag weer een dagje ouder. Dat is nu een keer zo.
Het volgende downmoment kwam na bericht van mijn zus uit Zutphen, ze was in het ziekenhuis beland met een griep en verwardheid door te hoge medicatie. Na een paar dagen mocht ze weer naar huis, maar dat kon helemaal niet. Ze was nog steeds te verward. Ze is toen in een revalidatiecentrum beland waar ze nu nog is. Alle broers en zussen zijn inmiddels op bezoek geweest. Bram en Monika waren zo lief mij erheen te brengen. Ieder schrok van haar uiterlijk en doodswens. Het is duidelijk dat er meer aan de hand is dan een delier. Ze krijgt nu allerlei onderzoeken om te kijken wat ze met haar aan moeten. Ze kan daar niet onbeperkt blijven natuurlijk. Ik hoop dat ze een plaatsje kan krijgen in een verzorgingshuis, waar ze permanent verzorgd wordt en ze weer wat op krachten komt. Zelf lukt het haar niet om wat meer in gewicht aan te komen, waardoor ze steeds te lijden heeft onder haar chronische ondergewicht. Een zorgelijke situatie die mij dermate bezighield dat het te veel energie vrat en ik daardoor minder alert in de auto was op een gegeven moment.
Na afloop van een kantklosles in Schellinkhout kwam ik bij onze parkeerplaats aan, ging rechts een klein stukje over de stoep omdat de draai anders te krap is. Aan het einde van de parkeerplaats stuur ik normaliter naar links en kom dan precies op de goede plek aan. Deze keer helaas niet. In het begin had ik niet door wat er nu precies mis gegaan was, want ik bevond me plotseling in een auto die vol gas richting de voorgevel van de bewoners van nr. 1 afging. Dwars door een provisorische afrastering, want er moet daar nog worden bestraat, en op het terras. Daar lagen de balkonhekken te wachten tot ze op een hersteld balkon geplaatst konden worden. Die hekken vlogen alle kanten op en ook een grote plantenpot werd kapotgereden.
Godzijdank stond ik toch bijtijds stil, ik denk een handje geholpen door de achterwielen die tegen de voorstoep aankwamen. Helemaal dizzy van de schrik dacht ik, eerst maar eens achteruit. Weer reageerden de balkonhekken op die actie en het draadje van de omheining brak. Ik kreeg de voorwielen niet meer over de voorstoep. En dus moest een bergingsbedrijf komen om de auto weer op zijn plaats te krijgen, hup € 200,–. Er is gekeken naar de mogelijke schade onder, maar dat scheen mee te vallen. We konden er dus nog mee rijden en Wim is de volgende dag naar onze garage in Hoorn gereden om de auto goed te laten controleren of ermee rijden veilig was, plus de schade aan rechterzijde (door het paaltje van het provisorische hekje) in te schatten.
Dan begint het gedoe pas echt. De verzekering inschakelen, formulieren invullen, gegevens opzoeken, wat een gedoe. En nu toch ook maar op zoek naar een andere auto. Na overleg met beide zoons kwamen we uit bij een actie van de grootste leasemaatschappij van Nederland, die de ANWB heeft ingeschakeld om de Renault goedkoper aan te bieden. Het wordt de Renault Captur. We hebben inmiddels een proefrit gemaakt en moeten allebei heel erg wennen aan de nieuwe manier van starten. Maar dan hebben we de komende 5 jaar een splinternieuwe auto. Het zal onze laatste wel worden denken we. We rijden niet meer dan 5000 km per jaar. We zitten nu nog in de bedenktijd van 14 dagen, waarvan nu een week om is. De aanbetaling is gedaan, en het wachten is op de levertijd. Zodra we die weten kunnen we aanstalten maken om onze eigen auto te gaan verkopen. Volgende week gaat ie naar de reparateur om hersteld te worden.
Gelukkig werd er ook weer iets aangepakt hier qua werk. De balkons kregen allemaal een nieuwe anti-lek laag en degenen die dit deden waren echte vakmensen gelukkig. Al met al 3 weken werk eraan gehad met een week waarin niets werd gedaan. Dat maakt het allemaal zo moeilijk, want je zit steeds maar weer te wachten tot er weer iets gebeurd en we krijgen geen bericht vooraf. Zo in enen zie je ze weer en gaan ze aan de slag, zelfs op zaterdag en zondag. Dat betekende weer weinig rust in de slaapkamer, als ze steeds er boven lopen. Het wachten is nu weer op het moment dat er tegels en sedum op wordt gelegd en ze de hekken gaan plaatsen. Dan pas is het balkon echt klaar.
We zijn nu stappen aan het ondernemen, in overleg met onze advocaat (zeer slecht bereikbaar helaas) om een andere aannemer in te schakelen om het werk wat hier in huis nog moet gebeuren af te krijgen. Komende vrijdag hebben we weer een gesprek op kantoor, zodat we spijkers met koppen kunnen slaan. Ik heb al een conceptbrief klaar voor een goede aannemer hier in de buurt.
Door alle hectiek begon ik steeds slechter te slapen en gelukkig herinnerde ik me het gesprek met de directeur van het eerste herstellingsoord, wat ik zelf kon doen om de stress te verminderen. Muziek luisteren. Dus heb ik een paar oortjes gekocht en luister nu veel naar muziek, wat heel helend werkt, omdat ik gelukkig weer beter slaap. Ook heb ik mijn taak als secretaris van het zangkoor neergelegd. Er is gelukkig een nieuwe gevonden, zodat ik dat met een gerust hart heb kunnen doen. Dat betekent meer vrije tijd om mijn cursus Russisch kant te vervolgen.
Ik heb twee vakanties geboekt. Een met mijn kleindochter na haar havo-examen. Dan gaan wij met Bakreizen 9 dagen naar Zwitserland en een tijdens de Lutjebroeker kermis. Dan gaan Wim en ik samen 6 dagen naar een rustig hotelletje in Drenthe. Roel brengt ons met onze fietsen erheen en haalt ons weer op. Zodat we niet al te moe aankomen. Leuke vooruitzichten.
En zo sukkelen we verder.