Ja, het drama is compleet nu Wim op 7 maart ’s morgens vroeg een hartinfarct kreeg en de ambulance niet bij ons kon komen.
In diezelfde week op maandag nog op het politiebureau geweest om aangifte te doen van ouderenmishandeling, want daar komt het allemaal wel op neer. We krijgen niet waar we recht op hebben. De woning had twee jaar geleden al opgeleverd moeten worden. Stress, stress, stress. Blijf daar maar eens gezond bij.
Helaas kon de politie niets voor ons betekenen, want dit viel niet onder het strafrecht maar onder het civielrecht en daarvoor moesten we bij onze advocaat zijn. En dan te weten dat er van deze advocaat ook niets uitging. Het advies van de politie was, ga naar de pers. En dat wilden de anderen bewoners niet. Tijdens het bezoek aan de politie kon ik alleen maar huilen van alle ellende. Godzijdank had ik inmiddels geleerd om te huilen en te praten tegelijk. Maar na afloop van het bezoek had ik echt het gevoel dat onze laatste troef ons uit handen was geslagen. Volkomen verslagenheid. De voorzitter van de VvE had de aannemer de dag ervoor nogmaals een verzoek gestuurd om de bestrating af te maken, zodat we bereikbaar waren voor de hulpverlening wat wettelijk verplicht is, artikelnummers erbij gezet.
De gemeente was inmiddels ingeschakeld door de bewoners van de 1e Rozenstraat, vanwege de overlast van onze auto’s die op hun parkeerplekken moesten staan. Eind februari moest dit klaar zijn. Was het niet. Op 8 maart was de straat met de parkeerplaatsen klaar…………
Nog dezelfde middag op de dag van de poging tot aangifte, een gesprek met een van onze medebewoners gehad en onze persplannen bespreekbaar gemaakt. Reactie: Liever niet, we zijn bezig met een kort geding en dit zou niet goed zijn voor dit geding. Wel aangegeven dat we aan het eind van ons latijn waren. Hoe waar dit was, bleek drie dagen later door Wims hartinfarct.
Op het moment suprême heb ik de huisartsenpost gebeld, nog niet de ernst van zijn benauwdheid bevattend. Die stuurde na mijn verhaal meteen een ambulance, waarbij ik de woonsituatie vermeldde. En de plek waar de ambulance moest gaan staan, dat ik ze zou opwachten om ze naar ons huis te leiden.
Ik had een kwartier de tijd om het een en ander te regelen, mezelf aan te kleden, krant uit de brievenbus, die van de buurman (die nog geen eigen brievenbus had!!!) bij hem in de prullenbak buiten gestopt. Wim alleen laten om het ambulancepersoneel op te wachten.
Het werd al heel snel duidelijk dat hij een infarct had en meteen gedotterd moest worden in het AMC. Dus opnieuw in de actie, wat brood mee voor mezelf, krant en puzzelboekje mee voor als ik moest wachten in het AMC.
De brancard kon niet bij onze woning komen, dus moest Wim lopend (gelukkig kon ie dat nog) naar de steeg van de buren aan de 1e Rozenstraat, via het noodpaadje van onze andere buurman naar de brancard. En toen met gillende sirene en zwaailichten naar het AMC. Ik voorin.
Nou, dat is ook een ongelofelijke ervaring, midden in het spitsuur naar het AMC in Amsterdam.
Het was net een ritsluiting die open ging toen de ambulance tussen alle auto’s doorheen reed. We hadden toch wel drie kwartier werk, maar van te voren hadden ze Wim helemaal vol gespoten met allerlei medicatie om die tijd te kunnen overbruggen. Onderweg nog even de schrik eruit gehuild.
Onderweg ook onze oudste zoon gebeld en op de hoogte gebracht van de hele situatie, die zou onze jongste zoon op de hoogte stellen. In het AMC de oudste op de hoogte gebracht dat we er waren en dat zijn vader nu geholpen werd. Hij kwam samen met zijn vrouw om mij tot steun te zijn. Daarna kwam ook onze jongste zoon.
Zo stonden we samen aan Wims bed toen hij klaar was met de behandeling om te horen hoe het een en ander was verlopen. Er waren twee stents geplaats, een derde verstopping had het lichaam zelf al eerder opgelost via een eigen omleiding. Die werkte goed, dus daar kwamen ze niet aan. Naderhand bleek er ook (via de echo) nog een 4e verstopte plek te zitten, maar die was nog niet erg genoeg om behandeld te worden. Tijdens het gesprek met de cardioloog bleek heel duidelijk hoe dit infarct stress gerelateerd was aan onze al veel te lange durende schandalige woonsituatie. De huisarts belde ook nog tijdens die periode. Advies: Jullie moeten er eens uit! Tja, maar waarheen?
Het wachten was op een ambulance uit Hoorn, die Wim mee terug kon voeren naar het Dijklander ziekenhuis in Hoorn. Onze jongste zoon bracht mij inmiddels terug naar huis. Vocht achter de longen hield Wim langer in Amsterdam. Pas om 23.00 uur was er een ambulance om hem terug naar Hoorn te brengen en was hij daar ook toe in staat. Elf soorten medicijnen per dag moet hij gebruiken om hem zo gezond mogelijk te houden en zijn hart aan de praat. Ook moest hij langer in Hoorn blijven in verband met zijn diabetes.
Bij mijn thuiskomst meteen aan de bestraters door gegeven dat er rijplaten moesten komen omdat Wim anders niet thuis kon komen met een rollator. Zouden ze vragen aan de baas. Voor alle zekerheid ook nog maar gevraagd aan de uitvoerder. Die beloofde het ook aan dat bedrijf te vragen. Maar………… dag na dag verstreek en er kwamen geen rijplaten. Dus kon Wim niet thuiskomen toen hij donderdag naar huis mocht. Ondertussen hadden wij de rollator al in huis, van mijn zus geleend.
In de week dat hij in Hoorn lag, naast mijn bezoeken aan hem, heb ik ook nog hemel en aarde bewogen om een plek te vinden om het advies van de huisarts op te volgen. Ook ik was daar hard aan toe, burnout volgens de huisarts. Maar nee, een hartinfarct was niet ernstig genoeg voor een week of zes overbrugging in een verzorgingshuis.
Zorgverzekering ingeschakeld, fiat gekregen voor opname van 15 dagen in een zorghotel. Er was alleen plek in Oirschot. Gedoe met verwijzing. Gedoe met Wims gezondheid, op het laatste moment mocht hij toch weer niet donderdag naar huis. En ik maar huilen en huilen in al die contacten bij weer een wijziging die mijn planning in de war schopte.
Vrijdag was het dan zover, onze jongste zoon haalde eerst mij op, met al mijn bagage. De vorige dag hadden onze oudste zoon en zijn vrouw geholpen met het koffers inpakken. Daarna naar het ziekenhuis om Wim op te halen. Ik schrok me rot toen ik hem aangekleed zag zitten op een stoel. Spierwit, sterk vermagerd en erg zwak. De medicijnlijst met de cardioloog doorgenomen, de medicatie voor twintig dagen opgehaald bij de apotheek en op naar Oirschot.
De vijftien dagen daar waren een verademing. De eerste week hebben we heel veel geslapen, snapte nu waarom vroeger mensen van onze leeftijd naar een verzorgingshuis gingen. Hulp aanwezig, gewoon aanschuiven aan tafel, onze kamer en bedden werden schoongehouden. Het enige wat we hoefden te doen was uitrusten en een paar keer per dag aan de wandel in het prachtige park bij het landgoed Groot Bijsterveld. Er was een Lourdes grot om een kaarsje aan te steken. Er was ook nog een Calvarieberg. Allemaal erfenissen van de monniken die er vroeger woonden. Elke dag merkte je dat Wims conditie stukje bij beetje beter werd aan het lopen te zien. Met de rollator.
In het weekend bezoek van onze oudste zoon met zijn vrouw, die konden gewoon mee lunchen. Dat was fijn. Ze de mooie omgeving laten zien.
In de eerste week het bericht dat onze jongste had geregeld met het bestraatbedrijf dat er rijplaten zouden komen. Toen voelde ik, ik wil nog helemaal niet naar huis. Gelukkig kon ik dat kwijt in een emotioneel gesprek met een verpleegkundige.
In de tweede week merkte ik al hoeveel goed mij deze rust deed. Begon ik langzamerhand te wennen aan het idee weer terug te moeten naar de shitzooi. Mijn tekeningen wezen het uit dat ik het weer aan kon.
Zelfs nog 2,5 km heen en 2,5 km terug gewandeld op een middag naar Oirschot. Halverwege uitrusten in een restaurant met koffie en gebak. We prezen onszelf gelukkig, precies drie weken geleden zijn hartinfarct en nu alweer vijf kilometer gelopen. Eenmaal thuis vielen we allebei snel weer terug in het oude stressvolle ritme. Wat niet zo verwonderlijk was.
Daar kwam nog bij dat ik de ochtend na Wims hartinfarct zo verschrikkelijk kwaad was op de advocaat, dat ik hem op papier een schop onder zijn kont had gegeven. Hij kreeg nog een week de tijd om in actie te komen, anders zou ik een klacht indienen. Ook had ik hem geadviseerd dat als ons geval te moeilijk voor hem was, contact op te nemen met de advocaat van de andere zes buren die samen een kort geding aan het voorbereiden waren. Hij kwam in actie.
Ook heb ik eindelijk het stuk voor de journalist van onze krant, wat ik al veel eerder had geschreven, nu aangevuld met nieuwe schokkende feiten, naar hem toegestuurd.
Na thuiskomst uit het zorghotel kwam de journaliste om ons trieste verhaal aan te horen. We konden dit niet met droge ogen vertellen. Een paar dagen erna zijn er foto’s gemaakt en bij ontmoetingen met onze buren speelde ik open kaart. Daar waren ze niet blij mee. Maar in extreme gevallen zoals dit gaat het persoonlijk belang voor het gemeenschappelijk belang.
Een van de buren heeft nog geprobeerd om het stuk tegen te houden, maar de journaliste heeft dat voorkomen. Ze heeft met alle betrokkenen gesproken. Vrijdag 12 april stond het in de krant en wat denk je, precies die ochtend werden er hier in deze wijk geen kranten bezorgd. Dat is echt balen.
Het is duidelijk dat de anderen partijen, makelaar, aannemer, projectontwikkelaars, elkaar allemaal de hand boven het hoofd houden en zo een ziek makend proces in stand houden met alle negatieve gevolgen voor iedereen.
Maar waar we ook kwamen en de mensen ons kenden, ze hadden het allemaal gelezen en reageerden heel begripvol. Dat deed ons een wereld van goed.
In het zorghotel werd duidelijk dat we meer hulp nodig hadden, in de vorm van hulp in de huishouding en maaltijdservice, dan zou ik meer tijd overhouden voor ontspanning. Mijn emotionele verhaal tijdens het keukentafelgesprek maakte duidelijk dat hier hulp nodig was en wel zo snel mogelijk. Afgelopen vrijdagmiddag voor het eerst huishoudelijke hulp gehad van een jongeman. Uitvinden hoe zelfstandig hij was en gezien dat er nog veel begeleiding nodig was.
De maaltijdservice van Thuysvers, bevallen goed. Het meeste (koolhydraatarme) smaakt prima.
Onderwijl waren we bezig met onze zuiderburen zonwering te uit te zoeken, waren we met onze tuinarchitect bezig voor de planning. Gelukkig ook positieve dingen.
De andere advocaat gaf groen licht, we mochten meedoen met het kort geding en onze advocaat zou het dossier naar hem toe sturen. Te vroeg gejuicht. De andere zes wilden niet dat we er in deze fase van de voorbereiding bijkwamen en de woordvoerder was ontzettend giftig in zijn taalgebruik naar ons in zijn mail. Ik heb er niet op gereageerd, daar hadden we allebei de energie niet voor. Af en toe een sneer of het feit dat we naar de pers waren gestapt. Voelde niet fijn.
Terwijl ik druk bezig was op verzoek van de advocaat ons kostenplaatje op te stellen en naar hem toe te sturen, zag de advocaat het toch niet zitten om ons te laten meedoen en wilde het dossier weer teruggeven aan onze advocaat. Maar eenmaal weg konden we helemaal niet terug, dan hadden we dus helemaal geen advocaat meer volgens de tussenpersoon. Dat mocht niet gebeuren. Een zeer emotioneel gesprek met een van onze buren, de woordvoerder naar de advocaat, maakte duidelijk dat de advocaat niet zuiver had gehandeld, niet naar ons toe, niet naar hen toe omdat hij ze geen toestemming had gevraagd. Ook had de groep van zes niet zuiver gehandeld door ons niet bijtijds te vragen of we mee wilden doen in het kort geding. Dan hadden we meteen ja gezegd.
De oplossing werd gevonden in het besluit dat we dan wel niet meededen met het kort geding, maar dat hij wel ons dossier zou behandelen, wat betaald zou worden door de DAS. Héhé!
En ook samen met Wim naar een controle bij de cardiologisch verpleegkundige, samen naar het intakegesprek voor de hartrevalidatie, samen naar het eerste gesprek met de psychologische begeleiding van de hartrevalidatie. Zien hoe weinig hij nog kan, door de enorme schade aan zijn hart, waarvan de pompfunctie nog maar 20% is. We belanden zo in een heel nieuw ritme samen. Wat kan nog wel? Wat niet meer? Op een groot verjaardagsfeest van ons nichtje met Downsyndroom die haar 40e verjaardag vierde was veel te druk voor hem. Hij is wel samen met mij heen gegaan, gewacht tot bijna iedereen er was en is toen weer terug naar huis gegaan. En ik was daar wel alleen, maar gelukkig in een belangstellend gezelschap. Dit is ons voorland en Wims wereldje wordt zo weer een stukje kleiner. Hij heeft nog hoop dat de revalidatie hem nog een wat betere conditie bezorgen, maar ik vrees dat dit ijdele hoop is.
Inmiddels is onze tuin aangelegd en onze lounge set uit de opslag gehaald na 2,5 jaar. We kunnen weer buiten zitten zonder smerige voeten. De zonwering is besteld maar de levertijd duurt nog een paar maanden. Dus toch ook nog maar een zonnescherm gekocht om de ergste zon eruit te kunnen houden. Het kabbelende slootwater voor ons heeft een kalmerend effect. Zo blij mee.
Hoewel ons balkon nog niet klaar is, toch maar een vlaggenmasthouder besteld. Ook een nieuwe bel die op 2 plekken in huis afgaat, zodat we die beter horen. Ook een namenbordje met huisnummer. Zodat alle tijdelijke zaken, naam, huisnummer, bericht dat ze hard en lang op de bel moeten drukken, vastgezet met stukken breed plakband er vanaf kan. Alles er weer wat netter uitziet. Nieuwe fietspomp gekocht, nieuwe stofzuiger, nieuwe salontafeltjes voor ons nieuwe interieur, nieuwe kast besteld met blauwe vlakken en bij Meubelzorg een nieuwe bank en twee fauteuils. Beetje bij beetje maken we het onszelf zo binnen ook steeds meer naar de zin.
En nu maar hopen dat het kort geding wat gaat opleveren, het liefst geen faillissement. De tijd zal het leren.
