En alweer zijn er weer een paar maanden voorbij gegaan na mijn laatste blog. Alle reünies zijn geweest en ook de second opinion in Amstelveen. Die van mij was erg gezellig en dat vonden mijn klasgenoten ook. Ze vroegen of ik het over vijf jaar weer opnieuw wilde organiseren en daar heb ik ja op gezegd. We kunnen geen twintig jaar meer wachten, want ik vrees dat er maar zeer weinig 95 zullen worden. Daarom zetten we in op 2024. De reunie van Wim viel in het water, letterlijk en figuurlijk, omdat het water met bakken naar beneden kwam op de dag in kwestie. Gelukkig had hij nog een plan B en zo kwam het toch nog goed en was het erg gezellig.

De orthopedisch chirurge dr. van Rhee nam alle tijd om samen met mij de röntgenfoto’s te bekijken en bespreken om me zo te kunnen laten zien hoe goed mijn knie eigenlijk nog is en dat het gekkenwerk zou zijn om daar een nieuwe knie in te zetten. Ook mocht ik van haar drie maal per jaar een injectie halen om de pijn te verminderen. Dus niet drie in totaal, dat bleek een misverstand te zijn. Verder kreeg ik het advies om een brace om mijn linkerkniegewricht te dragen en psychische hulp te zoeken omdat veel van mijn klachten wellicht een psychosomatische oorsprong hebben. Dit komt mij niet vreemd voor omdat ik daar in het verleden ook al mee te maken heb gehad, toen met luchtwegproblemen. Die na een serie gesprekken verdwenen waren.
De brace is inmiddels aangeschaft en bevalt heel goed, ik kan er langer door lopen als…….. mijn rug het langer vol zou houden. De oefeningen daarvoor verergerden de klacht omdat mijn linkerkant niet meedoet en rechts alles op moet vangen. Ook dat komt mij bekend voor, want na een onderzoek van een fysiotherapeute in Amstelveen bleek van bepaalde spieren in mijn linkerbeen, de spierkracht ver beneden de maat te liggen. Dus ook daar krijg ik oefeningen voor. Tenslotte heb ik nu alweer een aantal weken hulp van een psychosomatische fysiotherapeut. Die zijn meer gericht om al het verdriet wat in mij zit, beter lichamelijk te leren dragen. En het goede nieuws is, het helpt. Het gaat weliswaar langzaam, maar toch ga ik vooruit. Ik loop nog steeds niet echt lekker, maar ben wel blij dat er vooruitgang te merken is.

Doordat onze oudste zoon en zijn gezin een nieuw huis heeft gekocht waar ze inmiddels inzitten, hebben ook wij een interne verhuizing gehad omdat we hun bureau hebben overgenomen. Dat kon alleen staan als er een kast uit ging, die kast staat inmiddels beneden en de inhoud ervan op zolder. Toen moest het bureau natuurlijk (in stukken) worden opgehaald en weer in elkaar gezet. Gelukkig vond Bram nog een beschrijving ervan op internet en mede daardoor hebben we het in elkaar kunnen zetten. Het staat echt heel mooi, maar was toch best zwaar werk.

En zo rommelden we door de weken en maanden en heb ik vanmorgen mijn laatste kerstconcert met het Sweelinckkoor gehad tijdens een eucoemenische kerstviering in het Sweelinckhof. Vorige week vrijdag hadden we daar onze kerst-singin waarbij ik nog het 2e West-Friese kerstverhaal heb voorgedragen. En dat werd zeer gewaardeerd. Ook mede daardoor weer een aantal boeken verkocht waar dit verhaal in stond.

En vanavond worden we voor het eerst in het nieuwe huis in Amstelveen verwacht voor het kerstfeest met ons gezin. De voorbereidingen zijn getroffen, het Franse stoofpotje en de pompoensoep zijn gemaakt en Wim gaat nog een witlofsalade maken. Dat is ons aandeel in het diner. En verder nog kleine cadeautjes voor de kleinkinderen, die inmiddels alweer zo groot zijn dat de oudsten hun eigen gang gaan en er vanavond dus niet bij zijn. Tja, jammer maar onvermijdelijk.
Ik wens ieder die dit leest hele fijne feestdagen en een voorspoedig nieuwjaar toe.