Op deze site wil ik u ook kennis laten maken met mijn prentenboekjes. Naast het schrijven van boeken heb ik ook kleine boekjes gemaakt waarin de tekeningen een belangrijkere rol kregen dan de tekst eronder. Het uitgangspunt was: beelden zeggen meer dan duizend woorden.

Op een bepaald punt in mijn therapieperiode had ik die beelden heel hard nodig om voor mij te kunnen laten spreken toen ik dat zelf niet kon. Pas toen ik via deze tekeningen ‘tekens’ kon geven aan mijn behandelaars, kon deze taal voor mij gaan spreken, daar waar ik zelf geen woorden voor had. Het bleek een prachtig expressie-, diagnose- en communicatiemiddel te zijn en werkte daardoor zeer effectief. Zo kon mijn scheefgroei zichtbaar worden en mijn lichaam genezen van invaliditeit. Daardoor kon ik uit de slachtofferrol komen en mijn eigen persoonlijkheid en talenten ontdekken. Maar voordat dit zover was moest ik zelf beter leren tekenen en waar kon ik dat beter doen dan op de Opleiding Genezend Tekenen in Zutphen? Tijdens het eerste jaar van deze opleiding kreeg ik de opdracht een prentenboekje te maken met behulp van beeldende vormen als metaforen. Toen had ik voor het eerst de sensatie: ik kan tekenen! Wat was ik hier ontzettend blij mee. Ik liet het boekje aan iedereen zien, zo trots was ik. Hieronder staan de ronde, hoekige en gecombineerde vormen die ik daarvoor uitkoos. En daaronder wordt via de tekeningen zichtbaar wat ik ervan gemaakt heb.

Van de ronde vorm maakte ik een vrouwtje, een poes, een goudvis, een mannetje met een rugzak en een koffer.

Van de hoekige vorm maakte ik een huis, een boot, een vliegtuig, een grafsteen en een richtingaanwijzer.

Van de gecombineerde vorm maakte ik een kip, een haai, een enge grijpmachine, een postduif en bloemen.

Wat vertelt dit verhaal over mijzelf in die periode:

Mijn vrouwelijke en mannelijke kant waren gescheiden door traumatische ervaringen in mijn jeugd. Mijn vrouwelijke kant was zorgzaam en spiritueel, mijn mannelijke kant was avontuurlijk en weg van huis, ook letterlijk, want ik was altijd aan het rennen om maar niets te hoeven voelen. Het huis waarin ik woon op de tekening heeft flinke schade aan de onderkant (gat in de vorm die ik hersteld heb) wat symbool staat voor het gebrek aan basisveiligheid.

De moord op de poes staat symbool voor mijn eigenheid die er niet mocht zijn. Door therapie ziet de mannelijke kant in dat hij thuis moet komen om de vrouwelijke kant in mij te ondersteunen in mijn verdriet over alle verliezen die ik heb geleden. Door het laten sterven van het ene deel kon er een nieuw deel geboren worden. De kip legt een ei en er wordt een kuiken geboren. Via dit prentenboek het gevoel te hebben gekregen te kunnen tekenen is ook een nieuwe geboorte in me, want er zouden nog veel meer prentenboekjes volgen.

In 1998 heb ik mezelf een jaar gegeven om te leren spelen, wat ik in mijn jeugd veel te weinig had gedaan. Ik maakte van alles wat ik deed werk en dat was heel erg vermoeiend en niet lang vol te houden.

In deze periode kreeg ik haptonomie en osteopathie om een beter contact te krijgen met mijn lichaam. In die periode heb ik dertien prentenboekjes getekend door gebruik te maken van beeldende vormen als metaforen. Alle verhalen liet ik positief aflopen, om zo wat in mezelf nog geheeld moest worden, te kunnen helen. Groei en verandering hoeven zo niet traumatisch te zijn, het kan zich zo zacht, plezierig en vreugdevol voltrekken als ik zelf wens. Het was onvoorstelbaar hoeveel wonderen ik in die periode ervaarde door stil te zijn en de informatie die ik wilde weten tot me te laten komen.

Zo gaf ik alle wezens die in de boekjes voorkomen een naam en zocht dan later in het namenboekje op wat deze namen betekenden en het was frappant hoezeer ook dat paste in het verhaal.

De symbolische betekenis van alle levende wezens in de boekjes haalde ik uit het boek De betekenis van dieren, Ted Andrews en uit een ander symbolenboek. Zo kreeg ik helder wat dit verhaal nu precies over mij vertelde. Omdat het precies klopte had ik regelmatig een gevoel van verwondering en verbazing, krijg nou wat, hoe kan dat nu!

Dat gevoel smaakte echt naar meer en daarom ging ik er net zolang mee door totdat het genoeg was. Het laatste boekje kreeg de titel Eindelijk thuis. Hoe symbolisch!

Elke keer als ik een boekje had getekend zakte ik weer een stukje dieper in mezelf en kon ik via het tekenen werken aan het volgende deel.

In die periode kreeg ik ook een droom waarin ik naar de opleiding in Zutphen ging om mijn huiswerk op te halen voor het onderwerp sjamanisme. Ik had daar een heel hoog cijfer voor, zo bleek. Het opvallende is dat ik op de hele opleiding het onderwerp sjamanisme niet heb gehad. Dit was dus echt iets van mij. Ik deed hierin mijn eigen ontdekkingen.

Een van mijn behandelaars heeft al mijn prentenboekjes gezien en was er zo van onder de indruk dat hij er ook mee wilde werken in zijn praktijk. Op zijn kosten mocht ik ze allemaal laten kopiëren en inbinden. Ook heb ik zelf in de jaren dat ik werkzaam was als tekentherapeut veelvuldig met deze boekjes gewerkt.