De laatste keer dat ik schreef was het juni, inmiddels is het alweer september en is de vakantietijd achter de rug.  Een weekje Amstelveen in het huis van het gezin van onze oudste zoon in augustus. Fietsen mee en prachtig weer. Zij zaten op Rhodos. De hele omgeving rondgefietst en er erg van genoten. Het comfort van een woning met alle voorzieningen. Lekker in bad gelegen, eindelijk weer een keer en dan ontdekken dat je er zelf niet meer uit kan komen door de leeftijd en de knieblessure. Dus manlief geroepen die een handje hielp om eruit te komen. De week vloog om en voor we het wisten was het weer tijd om naar huis te gaan. Tijdens het wegrijden nog pech omdat de fietsendrager met de fietsen erop, kiepte. Alles er weer afgehaald, het euvel verholpen, de fietsen er weer op gezet. Een half uur vertraging, al met al, maar nu kwamen we zonder verdere problemen thuis. Wel een rekening van de reparatie van de fietsendrager waarvan het snoer voor de verlichting was gebroken door het kiepen. Daar ook uit eten geweest in een chinees restaurant, wij keurig een dag van te voren bespreken, bleek dat we op het moment van het eten de enige gasten waren in het restaurant. Gelukkig kwamen er nog mensen eten afhalen, zodat we toch nog iemand zagen, maar het was wel hilarisch.

En toen een lange hittegolf, te warm om te gaan zwemmen, een huis wat langzaam maar zeker steeds meer opwarmde en niet meer afkoelde waardoor het op de laatste dagen 30 graden was boven. Niet een fijne temperatuur om goed te slapen. Veel getekend en gekantklost beneden, want boven was het te warm. Ons voorgenomen om een offerte aan te vragen voor een airco. Als we door de klimaatverandering meer van zulke hittegolven krijgen, dan lijkt me dat geen overbodige luxe. Ook al omdat ons verouderende lichaam steeds meer moeite krijgt om op een juiste temperatuur te blijven. Af en toe met de voeten in een emmer koud water, af en toe een ijsje, elke dag een extra kan water met een paar schijfjes citroen erin en zoveel mogelijk de koelte opzoeken. Zo hielden we het vol. Wat was het heerlijk om weer gewoon onder je dekbed te kunnen slapen.

Van het zangkoor in Wognum bericht gekregen dat beginnen nu niet mogelijk is en ze het per 1 januari opnieuw gaan bekijken. Dus voorlopig niet naar Wognum op de vrijdagmiddag. Inmiddels heb ik afgelopen dinsdag wel weer een keer gezongen op mijn koor in de Kersenboogerd. Met zijn zevenen op anderhalve meter afstand, de deur naar buiten open, ventilator aan en gaan met die banaan. Heerlijk om weer te kunnen zingen samen, al is het dan ook anders dan anders.

Met mijn broer gaat het naar verwachting heel goed. Alle waarden zijn normaal, de nierdrain is eruit en hij geniet weer zoveel mogelijk van het leven. Mijn zus is ook weer thuis en pak het leven weer op. Ik heb besloten om de zorgen voor haar over te dragen aan haar gezin. Ik ben er te oud voor geworden. Maar het heeft me wel moeite gekost om het los te laten, gezien mijn zorgrol die ik al vroeg in het gezin heb neergezet.

Inmiddels ook behandeld voor huidkanker op mijn voorhoofd. Wel even schrikken van het woord kanker, maar gelukkig niet het levensbedreigende soort. Ik heb me helemaal na laten kijken door een dermatoloog en die nam twee biopten. Een op mijn voorhoofd en een op mijn rug waar een grote moedervlek zat in de vorm van een hoefijzer. Na een week uitslag. Die op mijn voorhoofd was geen huidkanker, die op mijn rug kon het worden. Dus die uit voorzorg maar bevroren. Overigens wel een pijnlijke behandeling op zo’n groot vlak. Gelukkig was de huid na een week weer helemaal dicht en voorzien van een mooi nieuw velletje. Maar tijdens de behandeling voelde ik me echt gebrandmerkt.

En alle verjaardagen in augustus en september zijn ook weer gevierd. 25 augustus werd onze oudste zoon 47 en de zaterdag erna zijn we er wezen lunchen en konden we hem feliciteren. Wim was op 1 september jaren en ik op 6 september. Die laatste datum viel op zondag en we hebben besloten dat we samen uit eten zouden gaan bij Pejo’s Wok in Zwaag. Iedereen kon en het was erg gezellig. Alleen anderhalve meter afstand houden in zo’n restaurant lukt niet erg, hoewel iedereen erg zijn best deed. Dus dat hebben we ook weer gehad.

Op 9 september vertrokken we met een dubbeldekker naar het Zwarte Woud. We hadden ons erop ingesteld om een mondkapje op te moeten in de bus, maar in deze dubbeldekker zaten we allemaal anderhalve meter bij elkaar vandaan, zodat het mondkapje niet hoefde. Wel in Duitsland overal binnen. Alleen met eten mocht hij af. Duitsland is hier heel strikt in en ze doen het goed in de Coronatijd. Mooie excursies gemaakt, badkamer met bad (een waar ik zelf uit kon komen omdat hij zo groot was!). Helaas gleed ik bij het uitstappen van de douchecabine op de ochtend van de 4e dag uit over een handdoek en kwam met mijn stuitje op de harde tegels terecht. Jeetje, wat een klap en een schrik was dat. Heel voorzichtig overeind gekomen om te voelen of alles het nog deed, geen heup had gebroken. Hoewel mijn stuitje pijnlijk was kon ik wel voorzichtig lopen en zitten. Dus eerst maar ontbeten en overlegd met de chauffeur wat nu te doen. Als er ergens een scheurtje in het bot zit kunnen ze daar in een ziekenhuis toch niks aan doen en moet dat met rust genezen. Ik was niet misselijk of duizelig en hoewel hij me een rustdag aanraadde heb ik toch besloten om mee te gaan met de excursie van die dag, naar het schiereiland Mainau in de Bodensee. Kon ik meteen uitproberen of de stoel in de bus goed zat, wat niet onbelangrijk was vanwege de volgende excursie en de terugreis, waarbij je bijna de hele dag in de bus zit. Thuisblijven zonder afleiding met alleen een hotelkamer vond ik geen optie. En de mensen met wie we optrokken vonden het geen enkel probleem om zich aan mijn tempo aan te passen. Echte lieverds. Meteen Arniflor erop gesmeerd en aan de pijnstillers en zo ging het goed. Gelukkig zat de stoel in de bus perfect en kon ik toch nog zoveel mogelijk genieten van de laatste dagen van onze vakantie.
Bij thuiskomst meteen de volgende dag naar de huisarts. Conclusie: Zware kneuzing die met rust en pijnstilling moet genezen. En daar zit ik nu midden in. De bureaustoel zit goed zodat ik toch kan schrijven. Een tuinstoel in de kamer met een paar kussens erop gaat ook goed, zodat ik ook daar kan handwerken en tv kijken. Bukken en trapoplopen is pijnlijk. Slapen op beide zijden gaat gelukkig ook goed en de stoel voor het kantklossen gaat ook goed. Ik hoef me dus niet te vervelen, mijn vermoeiend is het wel omdat de pijnstilling niet alle pijn wegneemt. Nu maar hopen dat de pijn snel zal verdwijnen. Ik heb inmiddels vernomen dat het langdurige kwestie kan zijn, dat ik er zeker zes weken zoet mee zal zijn.

Binnenkort zal ik weer verder gaan met mijn boek waarbij ik aan hoofdstuk 16 ben begonnen.
Wordt vervolgd, wanneer weet ik niet. De tijd gaat zo verschrikkelijk snel.