Nadat ik de schokkende berichten over de gezondheid van mijn broer en zus een beetje had verwerkt en de situatie wat tot rust gekomen was kwam de Corona ons leven binnen. Ik was verbijsterd hoe dit virus huishield over de hele wereld en die tot stilstand kwam. We zoveel mogelijk thuis moesten blijven omdat de medische wetenschap nog geen remedie had tegen dit virus, niet wist hoe dit te behandelen en men vreesde dat bij teveel besmettingen de ziekenhuizen dit niet aankonden.
Na de eerste verbijstering kwam de angst omdat we via de media getuige waren van de grote mate van besmettelijkheid, zieken op de IC terechtkwamen en noodgedwongen in coma werden gehouden terwijl ze aan de beademing lagen, hoeveel er stierven die toch al een zwakke gezondheid hadden zoals veel van onze leeftijdsgenoten, door het RIVM de risicogroep genoemd als je boven de 70 was. Waar wij ook bij horen, maar gelukkig goed gezond zijn. Hoe slecht je eruit kwam na deze beademingsperiode en we vroegen ons af of wij dat wilden omdat we voor kwaliteit van leven gaan. We spraken af om als we ziek werden te bekijken hoe ziek we ervan werden en als we aan de beademing zouden moeten, dit te weigeren. Gewoon omdat we niet dood willen gaan zonder afscheid van onze kinderen te kunnen nemen. We ook niet wilden dat de ander meer mantelzorger zou moeten zijn dan partner en op die manier het leven een stuk zwaarder zou worden. Dit hebben we met de kinderen en de huisarts besproken. En natuurlijk hopen we dat we beiden gezond blijven en kunnen wachten op een vaccin.

We moesten leren leven met nieuwe maatregelen, alleen naar buiten om een stukje te wandelen of te fietsen, anderhalve meter afstand van elkaar houden buitenshuis, alleen met eigen gezinsleden mocht dit dichterbij. Geen kapper, zangkoren, kantklosschool, sportschool, pedicure, ontspanningsmassage meer. Precies dat wat ons leven gezond houdt en energie geeft door het evenwicht van de sociale contacten en de rust van het alleen zijn waarin ik graag handwerkte. Nu had ik alle tijd om te handwerken en dat veranderde de hobby, van mogen naar moeten om de dag zo prettig mogelijk door te komen.

Na de angst kwam het verdriet omdat je de kinderen en kleinkinderen niet meer mocht ontmoeten en knuffelen omdat je in de risicogroep zit. Er was alleen telefonisch contact. De eenzaamheid sloeg toe en onze oudste zoon heeft die doorbroken door bij ons op bezoek te komen met zijn vrouw, zodat we elkaar in ieder geval weer normaal konden zien en een gesprek voeren op anderhalve meter afstand.
We knapten er enorm van op en spraken met onszelf af dat we dit meer zouden doen met onze vrienden die daarvoor open zouden staan.

Dus na het verdriet kwam de opstand tegen het in onze ogen overdreven gedoe omdat we niemand in onze omgeving kenden die de ziekte had of er aan was gestorven. En dan blijven al die berichten een ver van mijn bed show. We gingen weer samen fietsen, ontmoetten vrienden en zo werd het leven toch weer een beetje draaglijker. We haalden de legpuzzels van boven en hebben er totaal acht gemaakt, totdat ook dit begon te vervelen en ergens ook vrij zinloos was. We hebben net als zoveel anderen de schuur opgeruimd, buitenom geschilderd en binnen het een en ander geschilderd om het leven nog een beetje zin te geven. Helaas hebben we de opdracht om onze badkamer te laten opknappen moeten stilleggen omdat we eerst willen weten wat de economische gevolgen voor onze huizenmarkt zijn, voordat we daar een extra hypotheek voor nemen. Dat is dus afwachten.
Onze vakantie werd door het reisbureau geannuleerd, anders waren we op dit moment op vakantie geweest in het Zwarte Woud in Duitsland, het is doorgeschoven naar 9 september en dan maar hopen dat er dan geen nieuwe uitbraak komt nu het land langzamerhand weer van slot gaat.

Ik ben inmiddels weer naar de kapper, pedicure, tandarts, huisarts en opticien geweest en ook heb ik weer mijn eerste ontspanningsmassage gehad, allemaal volgens de nieuwe richtlijnen van het RIVM.
Godzijdank lopen de besmettingen en het aantal doden terug en nu maar hopen dat het zo blijft gaan in de komende periode en dat ik weer mag zingen in mijn zangkoren. Het vooruitzicht is dat dit pas weer in september mag, helaas. Ik mis het enorm. En aqua vitaal zwemmen op de sportschool ga ik niet doen zonder dat ik daar naar het toilet mag. Ze mogen 1 juli open, ik ben benieuwd!

Een paar weken terug heb ik gelukkig het schrijven aan mijn boek weer op kunnen pakken en op die manier kan ik alle veranderingen in ons leven door de Corona even vergeten. Sinds de Pinkster hebben we onze kinderen en kleinkinderen weer geknuffeld en voelen daardoor letterlijk en figuurlijk meer nabijheid. En dat houden we erin zolang er niemand ziek is. Ik wil mijn leven niet laten regeren door de angst nu er nog zo weinig besmettingen voorkomen. Ik wil er zoveel mogelijk van genieten.

Met mijn broer gaat het goed, de PSA waarden zijn inmiddels naar een gezond niveau gezakt en hij voelt zich goed, woont weer in zijn eigen huis, is weer aan het rommelen in huis en tuin en twee kinderen wonen bij hem, waar van een de boodschappen haalt.

Helaas kwam mijn zus weer in het ziekenhuis terecht met een ontsteking aan de hartklep en op verschillende plekken in haar lichaam een embolie. Het was haar niet gelukt om thuis aan te komen en ze woog nu nog maar 49 kilo. Haar lichaam is bezig af te sterven. Ze moest zes weken in het ziekenhuis blijven met een infuus met antibiotica om de ontsteking aan de hartklep te genezen, middels een diëtiste weer wat aan te komen en de bloedverdunners om de bloedpropjes te laten verdwijnen. Dit duurt in ieder geval tot 24 juni.
En dan aan de zijlijn staan en niets te kunnen doen vond ik verschrikkelijk moeilijk. Het liefst zou ik na de ziekenhuisopname naar haar toegaan, of haar hier te halen en haar vet te mesten, maar dat kan ik qua leeftijd helemaal niet meer aan. Is ook niet wenselijk voor de zussenrelatie. We zijn een keer op bezoek geweest, via de triagetent een groene kaart gekregen om het ziekenhuis in te mogen.

Ze heeft gelukkig heel lieve kinderen die haar hele huis hebben opgeruimd en opgeknapt, gordijnen en bank hebben vernieuwd en ook de tuin is opgeknapt. Ze komt dus in een heel nieuw en stofvrij huis en dat geeft rust. En met de psychologe bespreek ik wat ik nog wel kan doen en verwerk ik mijn machteloosheid richting mijn zus. Die in haar huidige toestand heel erg lijkt op de jarenlange  depressieve moeder uit mijn jeugd en de gevolgen daarvan voor mij.

En nu dan eindelijk ook weer tijd voor een blog waarin ik de lezers getuige laat zijn van wat er speelt in mijn leven. In zoveel levens in deze rare tijd omdat elke leeftijdsgroep hierin zijn of haar eigen moeilijkheden tegenkomt. Ik hoop dat we hier zo snel mogelijk weer gezond uitkomen, zowel qua lichaam als qua economie.

Mijn eerste reactie op dit virus was dat de aarde aan een grote schoonmaak bezig is, alles wat onnatuurlijk is geworden mag herzien worden. Geen grote hoeveelheden dieren meer bij elkaar, geen mensen meer onnodig lang in leven houden door allerlei ongezonde medicijnen. Meer waardering voor het intermenselijk contact, geen overdreven gedoe meer om iedereen die je ontmoet meteen maar drie zoenen te geven. Minder kleren kopen omdat genoeg, genoeg is. Zorgen voor een gezonde financiële buffer als je zelfstandige bent, zodat je bij moeilijkheden niet meteen failliet bent. Door de stilstand in de wereld heeft men de gelegenheid gehad om alles wat belangrijk voor je is meer te waarderen en alles wat overbodig is te beëindigen. Op die manier zal het leven voor iedereen gezonder worden is mijn verwachting.