Ja, er is een spreekwoord dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en we ervaren nu de waarheid van dit spreekwoord. Nee, het is nog steeds niet allemaal klaar. Wat weegt er allemaal zo zwaar:

1. Te hoge stroomkosten
Sinds 6 oktober de zonnepanelen op de meterkast zijn aangesloten krijgen we maandoverzichten van de energiemaatschappij. Conclusie: Veel en veel te hoge stroomkosten. En dat in een nieuwe, kleine, geïsoleerde woning met allemaal nieuwe apparaten! De installateur en Liander (meter) wijzen naar elkaar en wij zitten er als gedupeerden tussen. Er komt maar moeizaam verandering in. In de laatste twee maanden bleken de zonnepanelen helemaal niets op te leveren, bleek de omvormer uit te staan. Wie heeft dat gedaan??? Wij niet, wij komen nergens aan omdat we nergens verstand van hebben. Er is wel op aandringen van Inventum de warmtepomp opnieuw ingesteld, waardoor deze ietsje minder stroom kost. Binnenkort komt Liander de meter ophalen om te laten testen of deze wel goed is ingesteld. Kosten € 100,–. Worden vergoed als de meter niet goed blijkt. Dan worden ook alle standen gecorrigeerd tot normaal niveau. Een flinke stressfactor voor ons allebei. We hopen dat dit de oorzaak is.

2. Andere advocaat
De eerste advocaat die we via onze rechtsbijstandsverzekering in de arm hadden genomen om de schadeclaim in te dienen aan de aannemer van de overschreden werkbare werkdagen, bleek niet echt adequaat te werken. In plaats van dat we ons gesteund voelden, moesten we alles wat hij deed goed nakijken omdat hij heel veel fouten maakte en onnauwkeurig werkte. Het voelde niet goed om zo iemand op zijn fouten te moeten wijzen. Hij ging met langdurig verlof en dat speet ons niet. Hij werd vervangen door een andere, en van deze advocaat horen we maar sporadisch iets. Dat is ook niet echt fijn. Binnenkort maar weer aan de bel trekken bij hem hoe het ervoor staat.

3. Bestrating
Begin november heb ik een noodkreet gestuurd naar de aannemer, projectontwikkelaar en makelaar om te vragen niet achter de huizen te beginnen, maar vooraan, zodat we eindelijk verlost worden van die enorme modderpoel met die vele regen die is gevallen. Dan kunnen we ook eindelijk onze auto’s op onze eigen parkeerplek zetten i.p.v. een plek in te nemen op een parkeerplaats in de zijstraat die al bomvol is. Dan kunnen onze fietsen in de overdekte fietsenstalling i.p.v. in huis (een in de berging die daar qua afmeting niet op berekend is en een in de kamer). Ze hebben die vraag serieus genomen, maar i.p.v. half november zijn ze pas de 2e week van januari begonnen. Het zou al met al 6 weken duren. Klopt ook niet. Het gaat zeker 2 maanden of langer duren. En dan zitten we in maart. En dan te weten dat twee jaar geleden alles al klaar had moeten zijn. De gevolgen van de bestrating voor is dat we eigenlijk aan de voorkant er niet meer uit kunnen, dus genoodzaakt zijn achteruit – via de tuindeuren – door een modderige tuin en het privé pad van de zijburen naar de weg te kunnen. Die zijburen hebben een bouwhek laten plaatsen zodat we er ook die kant eigenlijk niet uit kunnen. Gevolg: een enorm opgesloten gevoel. Ik kreeg het er Spaans benauwd van. Ik werd er ziek van en Wim volgde daarna. Een fikse griep, waaraan Wim zieker was dan ik, maar mijn genezing trager verliep omdat ik door zijn verzorging zelf nauwelijks aan beter worden toekwam. Voldoende om er helemaal van over mijn toeren te raken en ik alleen nog maar kon huilen. Gelukkig heeft onze nieuwe zijbuurman een tussenoplossing gevonden door op zijn terrein een klein paadje aan te leggen en we op die manier bij de weg kunnen komen. Maar je begrijpt wel dat dit lopend zonder fiets beter gaat dan met fiets. Die moet allerlei vreemde bochten maken waarbij veel getild moet worden en dan blijkt weer hoe zwaar een elektrische fiets eigenlijk is. In December heb ik mijn half jaar oude automaatfiets ingeruild voor een gewone versnellingsfiets. Deze is gebruiksvriendelijker en in de kamer staande hoef ik niks op slot te doen of te beschermen voor de regen. Vinden mijn artrose handen toch veel prettiger in de winter.

4. Onze woning is nog steeds niet klaar.
Sinds een paar maanden hebben we nu buitenmuren achter en opzij. Achter is gevoegd, opzij nog niet. De dakgoten moeten nog worden afgewerkt. De balkonhekken passen niet goed door verkeerd geplaatste afvoerpijpen uit de berging. Er moeten ook nog tegels op de bodem van het balkon worden gelegd. Boven wacht de vloerverwarming nog op een op maat gemaakte mantel. Er zitten nog kieren boven aan de tuindeuren. Als het huis aan de achterkant klaar is, kunnen we eindelijk zonwering laten aanbrengen. Wel fijn met de tuin op het zuiden. Kunnen we eindelijk onze achtertuin laten aanleggen en onze tuinset na ruim 2 jaar opslag in de tuin zetten. Hebben we eindelijk het gevoel dat we weer lekker buiten kunnen zitten.

5. Zieke broer en zus
Mijn zus met longkanker is gestopt na twee chemokuren omdat ze dit lichamelijk niet meer trok. Helaas kan ze ’s nachts nog steeds niet goed slapen door de schade aan haar maag. Heeft ze ook nog onvoldoende lucht om normaal te kunnen ademen. Ze is wel schoon verklaard, maar de vraag is voor hoe lang? Dat blijft spannend.
Mijn broer die drie jaar geleden uitgezaaide prostaatkanker kreeg, heeft door middel van een hormoonkuur extra tijd gekregen. Heeft in die drie jaar vijf kleinkinderen gekregen en daarvan genoten. Helaas werkt de medicatie niet meer en komt de kanker in alle hevigheid terug, zijn nierfunctie is al gehalveerd. Dus dat gaat niet lang meer duren vrees ik. We zijn ons aan het voorbereiden dat hij niet lang meer te leven heeft. Dat is dan de eerste van de acht broers en zussen die komt te overlijden. Gelukkig hebben we ook drie jaar gekregen om aan dit idee te wennen waardoor ik er vrede mee heb, al zou ik hem liever nog wat langer in mijn leven willen hebben natuurlijk. Maar ja, We zijn met zijn achten, het grootste deel ervan is boven de 70, dus dan kun je dit verwachten. Het leven is wel heel erg hectisch op deze manier en Wim en ik snakken echt naar wat meer rust. Ik houd jullie op de hoogte via deze blog.