Mijn laatste bericht heb ik in april geplaatst en nu is het alweer juni. Hoog tijd voor een berichtje. Wat hebben we in die tussenliggende tijd gedaan? Wim heeft heel hard gewerkt om de tuin op te knappen naar onze eigen ideeën. Ik heb me uitgeleefd op mijn kantkloswerk, een nieuw ontwerp gemaakt voor een volgend werk, een nieuw vest gebreid, op zoek geweest naar een nieuwe handwerkclub hier in de omgeving, de weg er naar toe vinden en een voorlopig overzicht gemaakt van de stamboom van Wim, nadat ik op internet toch nog weer nieuwe gegevens had gevonden. Ik zit nu 1700 en de familie Dekker woonde toen al in Wijdenes. We zijn een weekje op vakantie geweest naar Macedonië. Een prachtig land in opbouw met heel vriendelijke mensen. Een prima hotel aan het meer van Ohrid en erg leuke mensen ontmoet. Wims humor liet ons af en toe slap liggen van het lachen. Voor mij de ultieme ontspanning. We hadden prachtig weer en we  hebben heel veel gezien door de excursies. We zijn zelfs in de hoofdstad Skopje geweest. Die naam herinnert mij aan de aardbevingen die in 1963 plaatsvonden. Blijkbaar heeft het toen heel veel indruk op mij gemaakt. Maar de stad is herrezen en het centrum is echt pompeus. Enorme gebouwen en hele grote standbeelden, o.a. van Alexander de Grote. Ook een prachtige boottocht gemaakt op het meer. Varen op het water en dan ook nog mooi weer, zodat je lekker buiten op het dek kunt zitten, daarin ervaar ik ook heel veel ontspanning.
De vluchten, zowel heen als terug, waren minder prettig door de vertragingen en het onweer, waardoor veel turbulentie. Vooral de terugvlucht heeft slechte herinneringen nagelaten omdat we zonder koffers naar huis moesten omdat er rond twee uur ’s nachts domweg geen personeel meer was om de koffers op de band te zetten. Ieder kreeg een kaartje mee van de KLM om de koffers weer thuisbezorgd te krijgen. Dat kaartje hadden we dus achteraf nooit moeten krijgen omdat de gegevens op de genoemde website niet in te vullen waren. Urenlang bezig geweest om dat toch te proberen, we hadden daar immers maar 48 uur de tijd voor. Urenlang heen en weer gestuurd van het kastje naar de muur, van de ene website naar de andere, van het ene telefonische menu naar het andere en eindeloze wachttijden om iemand te spreken te krijgen. Om er uiteindelijk achter te komen dat we helemaal niets hadden hoeven te doen om de koffers terug te krijgen. Anderhalve dag later hadden we gelukkig de koffers weer thuis en konden we beginnen met uitpakken en de was wegwerken. Voorlopig zijn we even helemaal klaar met vliegen. Volgende keer gaan we gewoon weer lekker met de bus op vakantie. Dat is ons altijd heel goed bevallen.

Ruim een week later waren we eindelijk weer bijgekomen van alle enerverende ervaringen en hadden weer zin om dingen aan te pakken, zoals het naambordje ophangen aan de voorgevel, hordeuren met kliksysteem installeren aan de tuindeuren. Vooral die laatste klus had nog heel wat voeten in de aarde omdat de gebruiksaanwijzing niet helemaal duidelijk was. Stukken van het gaas geknipt die er achteraf niet af gemoeten hadden, dus de stad in voor een stukje zwart gaas en dat er later weer tussen genaaid. Maar nu werkt het naar behoren en er komt geen vlieg meer in huis via die kant.
Ook heb ik nog witte gordijnen genaaid voor de ramen van de bovenste verdieping om de zon daar zoveel mogelijk te weren. Die gordijnen moesten dus ook nog opgehangen worden. Ook dat gedaan. Daarna kreeg ik nog een leuk idee om een witte rok te naaien want ik had stof in overvloed. Samen met vriendin Gea was ik voor de vakantie naar Den Oever geweest naar het handwerkwinkeltje van haar ex schoonzus. Ik vroeg daar om zes meter witte katoen en toen had ze boven nog een flinke rol liggen waar meer dan zes meter op zou zitten. Voor 25 euro mocht ik die hele rol meenemen. Dus kon er nog een witte rok uit en ook nog een witte lap voor aan de zonwering als de zon daaronder door zou komen. Wat een rijk gevoel, zoveel witte stof, want hij is nog lang niet leeg.

Gister kreeg ik de geest om een aantal klussen op de computer af te handelen, waaronder de bibliotheek te vragen ook de andere boeken op te nemen in hun collectie. Nu de eerste zo goed wordt gelezen en achter in dat boek ook mijn andere boeken worden genoemd, lijkt het me voor de lezers wel zo prettig dat ook die uit de bibliotheek geleend kunnen worden. Men heeft dit verzoek in beraad genomen, dus dat is afwachten. Mijn uitgever heb ik info gevraagd over de leenrechtvergoeding, zodat je een klein bedrag ontvangt per gelezen boek. Die formulieren heb ik nu in huis. Het volgende wat ik heb gedaan is het blad Mijn Geheim benaderen voor een interview en daar is al op gereageerd door de vraag om een boek op te sturen. Daar zal de uitgeverij voor zorgen en dan is het weer afwachten. Maar mijn hele dag was goed door zoveel positiviteit.

Ik hoop ook dat onze twee kleindochters van 10 jaar deze zomer een weekje komen logeren om samen deze voor hun ook nieuwe omgeving te ontdekken en bij slecht weer heb ik al leuke ideeën om samen te doen. We wachten het af.