Inmiddels hebben we een ontmoeting gehad met onze nieuwe buren van het Odulphushof. Om de beurt hebben we ons aan elkaar voorgesteld en genoteerd wie op welk nummer komt te wonen. De tuinarchitect vertelde over het hoe en wat van onze tuinen en de aannemer beantwoordde de vele vragen van de bewoners. Het is helemaal niet leuk om nog aannemer te zijn in deze tijd met zoveel tegenslagen. Niemand was blij met de vertraging in de bouw die ons noodzaakt om 2 x te verhuizen. Vindt maar eens onderdak in deze tijd van te weinig huizen. Niet iedereen heeft een camper en trekt er zo lang op uit. Uit ons midden is een VVE gekozen waarvan Wim de secretaris is. Wij blijken ook de oudste bewoners te zijn. Inmiddels staan er ook een hele hoop ijzeren palen waarin de muren gaan passen. Die moeten nog komen, we kunnen niet wachten om dit te zien gebeuren. Wij hebben ons erop ingesteld dat we 2 x gaan verhuizen, inmiddels ook onze tijdelijke woning kritisch bekeken om te zien wat we nog mee moeten nemen. In het verleden hebben we vaak op huizen gepast van vrienden die op vakantie waren, we beschouwen dit ook maar als een ander soort vakantie.

Inmiddels hebben we ook allebei corona gehad. Begin maart was ik de klos en een week later Wim. Gelukkig allebei ook milde klachten. Bij mij begon het met een rare stem en een paar dagen later gevolgd door lichte hoofdpijn en neusverkoudheid. Niet ziek genoeg om in bed te blijven en niet fit genoeg om veel te doen. Dus lekker op de bank hangen en haken aan mijn Mystery Blanket, waarvan deel 4 precies begin maart uit kwam. Wim deed de boodschappen en bleef voor de rest ook thuis. Hij had een lichte verhoging tijdens zijn ziekzijn. Erg moe, dus lekker aan toegegeven. Allebei met een week weer negatief getest en toen konden we ons gewone leven weer oppakken.

Ondertussen was de oorlog begonnen van Rusland met Oekraïne en de eerste beelden waren zo schokkend dat het me diep raakte. Al die miljoenen ogen die mij aankeken en als het ware om hulp schreeuwden, terwijl je zo weinig kunt doen. Hun angst raakte mijn angst voor oorlog als kind. Mijn beide ouders waren 20 en 21 toen de tweede wereldoorlog uitbrak. Dat heeft bij hen beiden voor een oorlogstrauma gezorgd, waardoor ze zeer angstig waren toen wij geboren werden. In tegenstelling tot veel ouders met oorlogstrauma’s praatte mijn vader daar juist veel over en zag over het hoofd of wij daar wel aan toe waren. Het heeft gemaakt dat ik in de eerste 14 huwelijksjaren steeds kleding op zolder had hangen die nog gebruikt kon worden als er oorlog zou komen. Pas na die 14 jaar kreeg ik er wat vertrouwen in dat er geen oorlog meer zou komen en heb die kleding weggedaan. Ik had echt nooit verwacht dat dit in 2022 nog zou gebeuren door een gestoorde president die nu door zijn hang naar macht de hele wereld op zijn kop zet, in de greep heeft en waar geen redelijk gesprek mee te voeren valt. En de sancties om hem te laten stoppen ook negatieve gevolgen heeft voor onze bevolking.

De ziekte van mijn zus maakte ook diepe indruk op mij wanneer zij mij videobelde en ik zag hoe verschrikkelijk slecht ze eruit zag. Die aanblik raakte mij heel diep en ik werd er erg verdrietig van. Zozeer dat ik haar heb moeten verzoeken om mij niet meer te videobellen op doktersadvies. Haar ogen waren mijn moeders ogen, die mij al heel jong zo hulpeloos konden aankijken dat ik gedwongen werd om hulp te bieden. Waardoor ik al veel te jong in de volwassenrol kwam. Therapie heeft me geleerd om mij niet meer op die manier emotioneel te laten manipuleren door mijn moeder. En nu deden de ogen van mijn zus dat opnieuw. Alles kwam ongefilterd bij me binnen, net als de ogen van de mensen uit de Oekraïne. Met hulp heb ik er een filter voor kunnen doen, na het uiten van mijn emoties erom. Alles bij elkaar werd het me allemaal te veel. De eerste zorg was nu voor mezelf.
Mijn zus mocht een paar weken extra blijven, het mooie weer lokte haar naar buiten en gaf haar de motivatie om haar benen weer sterker te maken zodat de rolstoel overbodig werd. Ik heb een mooie geboortemandala voor haar getekend, zodat ik op die manier toch liefdevol met mijn gedachten bij haar kon zijn. Vorige week is ze weer thuisgekomen. En komende woensdag gaan mijn andere zus en ik samen bij haar op bezoek.

Ik heb gemerkt dat even weggaan me goed doet, dagje op verjaardag bij onze schoondochter en daarna naar mijn broer in Naaldwijk, waar we door corona ook al heel lang niet waren geweest. Afgelopen week een dagje naar de sauna met mijn vriendin en gister naar het feest in Amsterdam van een vriend die 80 werd. Even alles vergeten van de komende verhuizing en wat daarvoor allemaal nog gebeuren moet. Even geen oorlog, geen zieke zus, maar alleen maar genieten. Dat is het motto voor de komende maanden, zoveel mogelijk ontspanning zoeken om geestelijk en lichamelijk overeind te blijven. Ik zal echt blij zijn als we definitief in ons nieuwe huis kunnen vestigen.