Het nieuwe jaar is begonnen met een aantal schokkende berichten over mijn geliefde zus en broer. Eerst het bericht dat mijn zus Suzanne (5 jaar jonger dan ik) met spoed werd opgenomen op de Intensive Care van het ziekenhuis in Apeldoorn met een acute nierbloeding. Vijf dagen erna het bericht dat mijn broer Jaap (1,5 jaar jonger dan ik) met spoed werd opgenomen op de Intensive Care van het ziekenhuis in Delft met acuut nierfalen door een vergrote prostaat. Het was gewoon bizar, allebei met nierproblemen en zo snel achter elkaar deze berichten en dan ook nog met de enige broer en zus waarmee ik nog een goed contact heb. Allebei veel te mager in gewicht. Deze berichten brachten me in een soort van shock.
Omdat beiden verder weg wonen en we niet direct op bezoek konden komen om diverse redenen onderhielden we het contact voornamelijk telefonisch. Gelukkig kon de nierbloeding van mijn zus worden gestopt met behoud van de nierfunctie, ze is inmiddels gelukkig weer thuis aan het opknappen en de balans op te maken hoe ze haar leven verder wil inrichten.
Bij broer Jaap werden allerlei onderzoeken verricht om te zien waardoor de prostaat werd vergroot en nog voor de uitslag bekend werd hebben we hem gelukkig kunnen bezoeken. Zagen hoe mager en moe hij was waardoor we maar een half uur zijn gebleven.
Toen nog het meest schokkende bericht, de uitslag.
Het bleek te gaan om een zeer agressieve vorm van prostaatkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren in het hele lichaam. Beter worden kon niet meer, wel nog levensverlengende behandelingen. Zonder behandeling had hij hooguit nog een halfjaar te leven.
Maar deze vorm van kanker vroeg om de zwaarste chemo en dat zou hij in deze conditie niet eens overleven. Dus in eerste instantie koos hij voor kwaliteit van leven, regelde zijn zaken en uiteindelijk heeft hij, toen hij even de tijd had genomen om dit schokkende bericht te verwerken, voor een hormoonbehandeling gekozen in pilvorm. Eerst om te bekijken of hij de bijwerkingen van deze therapie kon verdragen. Gelukkig vielen die mee en nu blijkt na een volgend onderzoek dat deze therapie zijn werk doet, de prostaat is geslonken waardoor de doorvoer van de urine weer wat vrijgekomen is en hij deels normaal kan plassen, de rest gaat via de nierdrain. De PSA-waarden zijn behoorlijk naar beneden gegaan en op deze manier is het half jaar verlengd tot een jaar, dat geeft weer wat lucht en hoop voor de toekomst. De pilvorm is vervangen door injecties.
Onderwijl wordt hij uitstekend verzorgd door zijn vriendin Sophia die in Papendrecht woont in een gelijkvloers appartement, voor hem op dit moment de beste plek. Ook daar zijn we inmiddels een keer op bezoek geweest alsook bij zus Suzanne in Zutphen.
Nu we met eigen ogen hebben gezien dat ze hun best doen om beter te worden geeft dat ons ook de rust om ons eigen leven weer meer te gaan oppakken.
Deze situatie heb ik wel opgepakt om te proberen het contact met de rest van de familie te herstellen door hen mijn idee voor te leggen om ons te houden aan bepaalde spelregels. Het is afwachten hoe men daarop gaat reageren. Nee heb ik al, ja kan ik krijgen. En probeer ik me voor te bereiden op de zoveelste teleurstelling op advies van mijn psychologe. Onze jongste broer wordt in augustus 60 en dan zijn we allemaal 60-ers en 70-ers. De leeftijd waarin we steeds kwetsbaarder en brozer worden en uiteindelijk komen te overlijden. Geen leuk vooruitzicht maar wel reëel.