Het laatste bericht dateert van 6 juli, we hadden de vakantie nog tegoed en een warme, droge zomer. We waren helaas niet uitgerust genoeg om op vakantie te gaan, al leek dat wel het geval. Maar de dag voordat we vertrokken kreeg Wim een stijve nek, en ik, nadat de chauffeur over de terugreis begon, last van diarree. Iets te warm weer voor het mooie, op de eerste dag al pech met de bus, 20 km voor het hotel. 31 graden buiten. Gelukkig waren de dagen erna iets koeler. De zes dagen vlogen om.

Eigenlijk wilde ik niet terug naar onze tijdelijke woning. Het voelde inmiddels wel vertrouwd, maar niet als eigen. Een voedingsbron voor psychosomatische klachten vanwege mijn onveilige jeugd. Kennismaken met onze nieuwe huisarts vanwege incontinentieproblemen, doorgestuurd naar de Bekkenbodemfysiotherapeut in Enkhuizen. In- en uitwendig onderzoek lieten goed werkende spieren zien, behalve 1 in mijn onderrug. Er mocht meer ontspanning komen in het onderbuik gebied. Kreeg een geweldig foefje aangereikt, en weg waren de incontinentieproblemen.

Met mijn psychosomatische fysiotherapeut met die onwillige spier aan de slag voor meer ontspanning in de onderbuik. Gevolg: hartritmeproblemen. Dus opnieuw naar de huisarts, 2 dagen met de holter gelopen, die een paar fikse ritmestoornissen liet zien in de nacht. Advies: medicatie en naar de cardioloog. Medicatie geweigerd tot de uitslag van het onderzoek bekend was om te zien of dit wel nodig was. Ik gebruik nog geen medicijnen en wil dit graag zo houden zolang dit verantwoord is.
Tekeningen erop losgelaten voor het onderzoek. Die lieten zien dat ik in een negatieve spiraal zat om alles wat negatief was te benadrukken i.p.v. het positieve. Erfenis van mijn moeder die ik bepaald ook heb ingeslikt. Nu ik het helder had, kon ik dit omkeren.

Het onderzoek wees uit dat mijn hart gezond was, ik geen medicatie nodig had en zelfs geen nacontrole. Dus opnieuw psychosomatisch. Maar ik was doodmoe van alle druk die er op me is uitgeoefend om toch maar vooral zo snel mogelijk aan de medicatie te gaan. Gelukkig ben ik mezelf trouw kunnen blijven.

Helaas, het voorafgaande bloedonderzoek wees uit dat mijn bloedsuiker te hoog was op de vroege, nuchtere morgen. Opnieuw laten prikken, helaas opnieuw te hoog.
Eenmaal thuis dacht ik, waar ben ik in godsnaam mee bezig? Elke keer die doktersbezoeken en onderzoeken, ik werd er doodzenuwachtig van, dat betekende extra stress, bovenop die er al was door de situatie waarin we zaten. Ik kap ermee. Dit ook aan de huisarts meegedeeld.
Ook daar had ik vooraf al een tekening op losgelaten, omdat ik benauwdheid voelde rond mijn longen, net alsof ze vastgesnoerd zaten in touw. De tekening leek op een honingstokje, maar zonder honingpot om daar de honing uit te halen. Er zaten 14 windingen omheen, elke winding stond ergens voor toen ik 14 jaar was. De situatie van nu triggerde blijkbaar het gevoel in mijn jeugd. Het voert te ver om hier uitgebreid op in te gaan, maar het werd duidelijk dat ik toen niet de honing van het leven kon proeven, van school af en mijn moeder moeten helpen in de huishouding. Mijn wereld ging dicht i.p.v. open. De vervanging van de natuurlijke honing werd onnatuurlijk snoepen. Nieuwe gezonde longen getekend en de therapeut zijn werk op longgebied laten doen zodat ik weer een stukje oud trauma kon loslaten, wat nooit zonder tranen gaat.
Met de huisarts afgesproken dat ik over een maand het opnieuw zou laten testen en ik zal in die periode letten op mijn suikerinname. Dat gaat goed, ik weet waar ik het voor doe, al is het niet makkelijk. Verlies meteen wat gewicht, ook niet verkeerd.

En zo tobben we voort. Nieuwe tegenslagen op bouwgebied laten een steeds vooruitschuivende opleverdatum op, waardoor we veel langer gebruik moeten maken van deze tijdelijke woning dan wenselijk is. Op 17 september hebben de kinderen de woning voor het eerst bekeken en onze jongste zoon zei: “Mam, dit wordt maart.” Hij heeft verstand van de bouw. Tot zo lang wil hij niet wachten om zijn eigen woning weer te betrekken, zijn kinderen hebben dit aangegeven. Het was ook niet de bedoeling, het zou voor een paar maanden zijn met opleverdatum eind juli.
Hier waren we altijd bang voor geweest en nu werd het werkelijkheid. We moeten per 1 december deze woning verlaten in principe. Toch wel een flinke klap om te verwerken.

Nadat de eerste klap was verwerkt aan de slag om vervangende woonruimte te vinden die betaalbaar is en niet te ver hier vandaan. Want inmiddels liggen hier al onze contacten.
Begonnen bij de sociale woningbouw: geen huizen, geen urgentie, te hoog inkomen. Volgende stap: particuliere woningen via makelaars: Minimaal een jaar moeten huren. Niet geschikt.
Volgende stap: Vakantiewoningen. Daar zijn we nog mee bezig en we hopen stiekem nog dat het de aannemer gaat lukken om voor 1 December de woning op te leveren.

Volgende schok: Bericht van onderaannemer, het is een waardeloze bende op de bouw, jullie krijgen geen waar voor je geld. Spoedvergadering met de VVE, daarna spoedoverleg met de toekomstige buren. Uitkomst: we willen een tussentijdse inspectie.
Daar was de aannemer niet blij mee natuurlijk, maar na een eerste negatieve reactie is er gelukkig weer communicatie mogelijk. Hij heeft erkend dat er dingen niet goed zijn gegaan en hersteld moeten worden, geeft ook toestemming voor inspectie maar pas nadat hij hierop zijn best kan doen. Dus vanmiddag naar het bouwterrein met een aangetrouwde neef die verstand heeft van de bouw om onze zorgpunten  voor de 17e in kaart te kunnen brengen. Ik ben benieuwd.

Als we dit van te voren hadden geweten, hadden we hier niet voor gekozen, wat een enorme stress levert dit op. Verhuizen staat al bovenaan de stresslijst en dan komen al die zorgen er nog bij. Iedereen weet inmiddels dat dit heel ongezond is voor je lijf. En dat terwijl we allemaal senioren zijn. We hebben gelukkig veel steun aan de groep toekomstige buren, waarvan 1 de woordvoerder is naar de aannemer toe.

En als we echt niks kunnen vinden, dan mogen we bij het gezin van onze oudste zoon intrekken tot ons huis klaar is. Het is jammer dat Amstelveen zo ver weg is van Lutjebroek. Een lief gebaar, maar we hopen dat het niet nodig is. Dat is voor iedereen beter.

Het is net een spannend avontuur, dus: wordt vervolgd.