Wim en ik zitten in een kamer vol bloemen en andere cadeautjes na te genieten van de presentatie van zaterdagmiddag 8 april.

 

Van de ruim zestig genodigden waren drieënveertig mensen gekomen om bij de presentatie aanwezig te zijn en met dat aantal zijn we uiteraard heel erg blij. Klein minpuntje is toch dat er tien genodigden waren die niet de moeite hebben genomen om zich bijtijds af te melden. Nu werd er naar hun komst uitgekeken  en als ze dan niet komen voelt dat toch als een teleurstelling. Van een stel weten we inmiddels dat ze de uitnodiging ongeopend bij het oud papier hebben gelegd. Niet beseffende dat er een uitnodiging van mij inzat. Ja, dan weet je natuurlijk nergens van.

Maar we hebben genoten van degenen die er wel bij aanwezig waren en van wie we naderhand terugkregen dat ook zij er erg van hadden genoten.

Wim en ik waren al om half twee aanwezig om samen met de eigenaars van Restaurant Het Nieuwe Bonte Paard in Abbekerk, alles voor de ontvangst gereed te maken. Een tafel met speelgoed voor de kleinkinderen (waar ze overigens helemaal geen gebruik van hebben gemaakt!) Een tafel voor een overzicht van alle boeken die ik heb geschreven. Een tafel voor de uitgeefster Jitske Kingma om mijn boeken te verkopen en natuurlijk tafels en stoelen voor alle gasten, die vanaf 14.30 uur binnenstroomden, voorzien werden van koffie en koek en door wie we al bij aankomst overladen werden met bloemen en presentjes.

Om 15.20 uur begon het officiële gedeelte en Wim heette als ceremoniemeester iedereen van harte welkom, waarna hij mij het woord gaf.  Ik vertelde over wat mij heeft geïnspireerd voor het boek Een fleurig boeket, namelijk het grote gezin (12) van mijn peetoom en –tante, waar ik graag kwam. De hoofdpersoon Paula uit het boek heeft de geboortedatum gekregen als eerbetoon aan hun oudste dochter Truus, die helaas eervorig jaar is overleden.

Het hele verhaal is fictie al zijn er natuurlijk raakvlakken met mijn eigen ervaringen.  Het analytisch vermogen van mijn sterrenbeeld Maagd kwam mij goed van pas bij het boetseren van de karakters van elk gezinslid.

Datzelfde vermogen kwam mij ook goed van pas bij het schrijven en herschrijven van het boek Licht in de duisternis.

Aan de hand van de omslagen van de laatste vier boeken heb ik een voorbeeld gegeven hoe je naar de beeldtaal kunt kijken in relatie tot mijn schrijverschap. Van een kleine, eenzame maar dappere bloem vol vertrouwen aan de hand van de uitgeefster uitgroeien naar een fleurig boeket en uiteindelijk naar een grote zonnebloem vol zaad, waarin ik mijn blijdschap laat zien dat ik op deze manier mijn levensoogst kan en mag uitdelen.

In het woordje van Jitske verwoordde zij hoe prettig zij met mij heeft samengewerkt in de afgelopen jaren wat ze vergeleek met een samen dans waarbij ik me liet leiden door haar. Ook hoe prachtig zij mijn boeken vond omdat ik de lezers in de gelegenheid stelde om zichzelf al lezende te helen. Hoe geweldig zij het vond dat ik op deze manier mijn erfenis naliet aan de wereld en hoe ik al schrijvende was gegroeid in dit vak.

Natuurlijk doen zulke woorden me een wereld van goed.

Daarna was het tijd om de eerste exemplaren uit te reiken van Een fleurig boeket aan onze zonen Bram en Roel en mijn broer en zus Jaap. In mijn woordje benadrukte ik het belang van een goede familieband om elkaar in tijd van nood tot steun te kunnen zijn, om tijd en energie te steken in het onderhoud van die band en elkaars eigenheid liefdevol te respecteren. En natuurlijk heb ik ze laten weten bij deze gelegenheid hoeveel ik van ze hou.

Toen heb ik de voorzitter van de (beroeps)Vereniging Tekentaal uitgenodigd om het eerste exemplaar van het herschreven Licht in de duisternis in ontvangst te nemen.  In mijn woordje aan haar heb ik laten blijken hoezeer we op elkaar lijken in onze passie voor de tekentaal. Ik ben zelf voorzitter geweest van die beroepsvereniging, zij is het nu. Zij is muzikaal, ik ook. Zij heeft een eigen praktijk en die heb ik ook jarenlang gehad. Zij houdt zich met het schrijven bezig van een boek over de tekentaal en ik hoop dat mijn boek die plaats mag en kan innemen.

Josée nam het boek dankbaar in ontvangst en spontaan nodigde zij in haar woordje iedereen uit om toch vooral te gaan tekenen, vooral om de ontdekkingen die je daardoor over jezelf kunt doen en zo jezelf steeds beter leert kennen en waarderen. Ze heeft meteen een bericht met foto van het boek op facebook gezet.

Omdat ik voorlopig even pauze hou van het schrijven heb ik daarna Jitske, Wim en Syberthe (degene die al mijn boeken heeft geredigeerd) bedankt, de eerste twee met een bloemetje en de laatste met een gratis boek.

Onderwijl maakt Nancy Holderbeke, redactrice van de Koggelander, verschillende foto’s en aantekeningen en nu maar hopen dat het een plaatsje krijgt in die krant.

Toen was het tijd voor een drankje en een hapje, het verkopen van de boeken en die meteen natuurlijk signeren. Voor de leuke korte gesprekjes met iedereen die dat wilde. Iedereen vond dat ik er heel mooi en stralend uitzag en dat is natuurlijk heel fijn om te horen. Ook Wim kreeg de nodige complimenten en daarbij heeft het toch geholpen dat we vorig jaar veertien kilo zijn afgevallen.

Het was ook een compliment aan mijn kapper, want die heeft niet alleen mijn haar prachtig verzorgd, maar mij ook heel mooi opgemaakt. Dat is toch een vak apart. Het maakt natuurlijk toch verschil of je nu twintig of achtenzestig bent, met vel wat slapper is en de neiging heeft om te gaan hangen. Gelukkig heb ik nog weinig rimpels in mijn gezicht, gratis erfenis van mijn moeder. Dank je mam!

Met ons gezin, zwager Frans, broer Jaap en zijn vriendin Lianne hebben we nog heerlijk gegeten in het restaurant. Een tafel van veertien personen. Het was erg gezellig zo samen met elkaar en we kunnen terugkijken op een prachtige dag. Iedereen bedankt die hieraan zijn bijdrage heeft geleverd.