Op deze site wil ik u ook kennis laten maken met mijn prentenboekjes. Naast het schrijven van boeken heb ik ook kleine boekjes gemaakt waarin de tekeningen een belangrijkere rol kregen dan de tekst eronder. Het uitgangspunt was: beelden zeggen meer dan duizend woorden.
Op een bepaald punt in mijn therapieperiode had ik die beelden heel hard nodig om voor mij te kunnen laten spreken toen ik dat zelf niet kon. Pas toen ik via deze tekeningen ‘tekens’ kon geven aan mijn behandelaars, kon deze taal voor mij gaan spreken, daar waar ik zelf geen woorden voor had. Het bleek een prachtig expressie-, diagnose- en communicatiemiddel te zijn en werkte daardoor zeer effectief. Zo kon mijn scheefgroei zichtbaar worden en mijn lichaam genezen van invaliditeit. Daardoor kon ik uit de slachtofferrol komen en mijn eigen persoonlijkheid en talenten ontdekken. Maar voordat dit zover was moest ik zelf beter leren tekenen en waar kon ik dat beter doen dan op de Opleiding Genezend Tekenen in Zutphen? Tijdens het eerste jaar van deze opleiding kreeg ik de opdracht een prentenboekje te maken met behulp van beeldende vormen als metaforen. Toen had ik voor het eerst de sensatie: ik kan tekenen! Wat was ik hier ontzettend blij mee. Ik liet het boekje aan iedereen zien, zo trots was ik. Hieronder staan de ronde, hoekige en gecombineerde vormen die ik daarvoor uitkoos. En daaronder wordt via de tekeningen zichtbaar wat ik ervan gemaakt heb.
Van de ronde vorm maakte ik een vrouwtje, een poes, een goudvis, een mannetje met een rugzak en een koffer.
Van de hoekige vorm maakte ik een huis, een boot, een vliegtuig, een grafsteen en een richtingaanwijzer.
Van de gecombineerde vorm maakte ik een kip, een haai, een enge grijpmachine, een postduif en bloemen.
Wat vertelt dit verhaal over mijzelf in die periode:
Mijn vrouwelijke en mannelijke kant waren gescheiden door traumatische ervaringen in mijn jeugd. Mijn vrouwelijke kant was zorgzaam en spiritueel, mijn mannelijke kant was avontuurlijk en weg van huis, ook letterlijk, want ik was altijd aan het rennen om maar niets te hoeven voelen. Het huis waarin ik woon op de tekening heeft flinke schade aan de onderkant (gat in de vorm die ik hersteld heb) wat symbool staat voor het gebrek aan basisveiligheid.
De moord op de poes staat symbool voor mijn eigenheid die er niet mocht zijn. Door therapie ziet de mannelijke kant in dat hij thuis moet komen om de vrouwelijke kant in mij te ondersteunen in mijn verdriet over alle verliezen die ik heb geleden. Door het laten sterven van het ene deel kon er een nieuw deel geboren worden. De kip legt een ei en er wordt een kuiken geboren. Via dit prentenboek het gevoel te hebben gekregen te kunnen tekenen is ook een nieuwe geboorte in me, want er zouden nog veel meer prentenboekjes volgen.
In 1998 heb ik mezelf een jaar gegeven om te leren spelen, wat ik in mijn jeugd veel te weinig had gedaan. Ik maakte van alles wat ik deed werk en dat was heel erg vermoeiend en niet lang vol te houden.
In deze periode kreeg ik haptonomie en osteopathie om een beter contact te krijgen met mijn lichaam. In die periode heb ik dertien prentenboekjes getekend door gebruik te maken van beeldende vormen als metaforen. Alle verhalen liet ik positief aflopen, om zo wat in mezelf nog geheeld moest worden, te kunnen helen. Groei en verandering hoeven zo niet traumatisch te zijn, het kan zich zo zacht, plezierig en vreugdevol voltrekken als ik zelf wens. Het was onvoorstelbaar hoeveel wonderen ik in die periode ervaarde door stil te zijn en de informatie die ik wilde weten tot me te laten komen.
Zo gaf ik alle wezens die in de boekjes voorkomen een naam en zocht dan later in het namenboekje op wat deze namen betekenden en het was frappant hoezeer ook dat paste in het verhaal.
De symbolische betekenis van alle levende wezens in de boekjes haalde ik uit het boek De betekenis van dieren, Ted Andrews en uit een ander symbolenboek. Zo kreeg ik helder wat dit verhaal nu precies over mij vertelde. Omdat het precies klopte had ik regelmatig een gevoel van verwondering en verbazing, krijg nou wat, hoe kan dat nu!
Dat gevoel smaakte echt naar meer en daarom ging ik er net zolang mee door totdat het genoeg was. Het laatste boekje kreeg de titel Eindelijk thuis. Hoe symbolisch!
Elke keer als ik een boekje had getekend zakte ik weer een stukje dieper in mezelf en kon ik via het tekenen werken aan het volgende deel.
In die periode kreeg ik ook een droom waarin ik naar de opleiding in Zutphen ging om mijn huiswerk op te halen voor het onderwerp sjamanisme. Ik had daar een heel hoog cijfer voor, zo bleek. Het opvallende is dat ik op de hele opleiding het onderwerp sjamanisme niet heb gehad. Dit was dus echt iets van mij. Ik deed hierin mijn eigen ontdekkingen.
Een van mijn behandelaars heeft al mijn prentenboekjes gezien en was er zo van onder de indruk dat hij er ook mee wilde werken in zijn praktijk. Op zijn kosten mocht ik ze allemaal laten kopiëren en inbinden. Ook heb ik zelf in de jaren dat ik werkzaam was als tekentherapeut veelvuldig met deze boekjes gewerkt.
De prentenboekjes, beschreven op de speciale pagina, worden niet apart verkocht. Mocht u toch besluiten met deze boekjes te willen werken, ik heb ze gebundeld tot het boek Durf te fantaseren, met als subtitel De helende werking van onze mentale scheppingskracht.
Geschreven en getekend in 2007 om in achttien pagina’s zichtbaar te maken waarom ik een gat kreeg in het netvlies van mijn rechteroog. Door weer terug te gaan naar het ouderlijk huis met zijn destructieve patronen, verloor ik een deel van mijn door de therapie verworden vaardigheden. Precies voor de operatie was het boekje klaar. De operatie slaagde. Voor de operatie was het zicht in mijn rechteroog nog 0,4%. Na de operatie 98%. Een mythologisch verhaal uit het geheugen van de celkern ter heling van de mensheid. In dit boekje speelt de natuurwetenschap uit de vijf rijken: mineralen, planten, dieren, mensen en hemel een belangrijke rol.
Acht pagina’s had ik nodig om de overlever ‘als jij slaat, sla ik terug’ te transformeren. Tijdens de winterslaap van Jodocus de egel verandert hij in de gele kabouter, het zolang afwezige deel in mijzelf. Mijn ego. Pas nu ik die weer heb, kan ik gaan groeien en bloeien.
In dit verhaal sta ik als jong volwassene op het punt het ouderlijk huis te verlaten. Ik beschrijf in elf pagina’s hoe ik kennismaak met de betekenis van seksualiteit via het symbolische verhaal over de bijtjes en de bloemetjes. De oude en de nieuwe koningin vechten om de macht in mezelf. De jonge wint en gaat het leven in. De oude gaat dood. De puber is volwassen geworden en gaat het echte leven in.
In mijn puberteit kon ik niet echt puberen. Die puber moest daarom weg. In dit verhaal van negen pagina’s wordt zichtbaar waarom ik zonder hulp toen geen eigen persoonlijkheid kon worden en ook achterbleef in groei, niet echt volwassen kon worden. Hierdoor bleef ik nog jarenlang hunkeren naar de juiste zorg tot ik er met hulp van de aartsengel Gabriel(le) afscheid van nam. Een zeer kwetsbaar verhaal.
In deze elf pagina’s wordt een van de manieren waarop ik overleefde zichtbaar. Ik had mezelf opgeblazen als Sigrid de reuzenmier. Deze alleskunner hoeft in dit verhaal niet meer alles te kunnen om te mogen leven. Mijn echte zelf mag zich overgeven aan het leven onder leiding van de wijze in mezelf.
Vlak voordat ik op vakantie ging naar Frankrijk om de workshop Kleurbeleving te volgen, tekende ik in vijftien pagina’s dit boekje. Het laat zien hoezeer kleur symbool staat voor je eigen persoonlijkheid. Ook hoe kwetsbaar je bent en leeg je je voelt als je geen eigen persoonlijkheid hebt. In dit boekje krijgt het te kwetsbare bescherming en de leegte wordt gevuld door middel van genezing door kleur.
Tien pagina’s waren er nodig om zichtbaar te maken wat de extreme splitsing voor mijn emotionele deel had betekend. Al tekenend ontdekte ik mijn eigen territorium en nodigde ik mezelf uit deze weer in gebruik te nemen en de splitsing ongedaan te maken. Ik deed de verrassende ontdekking dat ik zelf de sleutel van heling in handen heb.
In tien pagina’s wordt zichtbaar wat de gevolgen waren voor mijn lichaam van de extreme splitsing van lichaam en geest, zoals genoemd in het vorige boekje. Heel duidelijk is te zien hoe ik overleefde en wat er voor nodig was om te genezen. Ook wordt helder hoe op die manier het destructieve aspect in mijn leefpatroon omgezet kan worden in een constructieve.
Dit is een van mijn meest favoriete prentenboekjes. In elf pagina’s wordt duidelijk zichtbaar hoezeer ik door een onveilige jeugd mijn rationele deel gesplitst had van mijn lichaam en welke gevolgen dit had voor zowel mijn ratio als mijn lichaam. Pas toen het duidelijk zichtbaar werd kon ik zien wat er nodig was om weer een geheel te worden.
In dit verhaal worden de schatten van de zeebodem ontdekt. Deze staan symbool voor het voelende en primaire deel in mij. Pas als ik mijn onechte ego opgeef kan het als voedsel dienen voor het andere, nog prille deel van mijn ware zelf. Het onechte deel overziet het leven voordat het sterft. Elf pagina’s.
In mij was een heel bang en vergroeid deel dat als het ware nog in de foetushouding lag. In dit verhaal wordt dit verbeeld via de bange wezel Otto. Door andere dieren wordt hij uitgenodigd om uit zijn vertrouwde hol te komen en de wereld op een andere manier te leren zien en zich daarin weer veilig te voelen. Negen pagina’s waren daarvoor nodig.
Met mijn pootjes op de aarde komen door het onder ogen zien van de dood van mijn tweelingzusje in de baarmoeder. Ook wordt zichtbaar hoe ik jarenlang met dat enorme gemis ben omgegaan om de pijn ervan niet te hoeven voelen. Het boekje beval elf pagina’s vol prachtige simpele tekeningen, te vergelijken met naïeve kunst.
Een reis van de Noordpool naar de Middellandse Zee. Via de metamorfose van het ijsbeertje Joop naar een bruine beer wordt zichtbaar wat er nodig is om de mens niet langer als vijand te zien. De ontdekking van het sjamanisme en de sjamaan in mezelf. Er waren tien pagina’s nodig om deze transformatie te laten plaatsvinden.
Hans symboliseert de toeschouwer (overlever) in mij. In dit verhaal komt hij tot de ontdekking een toeschouwer te zijn en hij komt er achter waarom hij zo geworden is. Hij besluit niet langer een toeschouwer te willen zijn en gaat weer meedoen met het leven, wat met vallen en opstaan gaat. Maar uiteindelijk lukt het hem en wordt hij weer gelukkig. In dertien pagina’s vindt de hele metamorfose plaats.
